ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣΚΕΙΜΕΝΟ – ΣΚΙΤΣΟ: ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
Χαίρεται, κυρίες και κύριοι, ονομάζομαι Ζώης Ρουσφέτις και είμαι άνεργος δάσκαλος. Αυτή την εβδομάδα θα επεκταθώ σ’ ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαιτέρως τον τελευταίο καιρό: το «έρως ανίκατε μάχαν». Πλέον μετονομάστηκε σε έρως… ανίκανε μάχαν.
Πώς γίναμε έτσι, βρε παιδιά; Πού πήγαν οι καψούρες; Τι άγχος αν μας είδε στο μπαρ απόψε ή τζάμπα πίναμε με το ζόρι τα δύο ουίσκι και τα πέντε σφηνάκια, κι έπειτα φλερτάραμε με τη φίλη της; Τώρα έχουμε και τα αιτήματα: «Με δέχτηκε στο facebook;», «ΟΚ, είμαι σε σχέση», τι θα πει «πρέπει να γνωριστούμε»;
Να αγγίζει ο ένας τον άλλο; Να κοιταχτούμε στα μάτια; Και τι έχουν να πουν τα δικά μου; Αφού δεν γνωρίζω πώς να πλησιάσω κάποιον/α. Αυτά σκέφτεται ένας νορμάλ άνθρωπος του σήμερα, υποθέτω. Φίλοι μου, δεν είναι έτσι. Ο καθένας μας κουβαλά μία ιστορία: έπεσε, σηκώθηκε, στραβοπάτησε, έσπασε το πόδι, ανάρρωσε και έτρεξε ξανά.
Πού είναι εκείνα τα μάτια τα αγνά με την συσσωρευμένη αγάπη που έχουν να δώσουν; Γιατί τα μάτια του συνόλου είναι κενά; Συμφωνώ πως μένοντας στην επιφάνεια με έναν άνθρωπο, δεν εισέρχεται στα ενδότερά σου, αλλά ούτε εσύ στα δικά του. Κι έτσι η σχέση διατηρείται επειδή υπάρχει το μυστήριο. Ως πότε; Γιατί το μυστήριο δημιουργεί το φόβο και είναι άδικο να φοβάσαι να αφεθείς.
Άλλοι επικεντρώθηκαν στη δουλειά, άλλοι στις φιλίες, άλλοι στην οικογένεια… Φρόντισαν να καλύψουν κάθε ώρα της ημέρας τους για ν’ αποφύγουν τον εαυτό τους. Να μην σκέφτονται. Έλα όμως που όταν θα βρεις έστω πέντε λεπτά για σένα, δεν θα ξέρεις από πού να σε… μαζέψεις. Στην έρευνά μου, άκουσα πολλές απόψεις: «φοβάμαι μην πληγωθώ», «φοβάμαι μην πληγώσω», «έχασα το ενδιαφέρον μετά από τον/την πρώην…».
Ναι, καλά, εντάξει. Πάρε μια γυάλα, μείνε μέσα, κούνα πάνω-κάτω το στόμα σου σαν το χρυσόψαρο, κολύμπησε γύρω από τον εαυτό σου, και θα γλιτώσεις! Φοβερή λύση. Το είδος μας, θέλουμε δεν θέλουμε, δεν θα επιβιώσει έτσι. Δεν φτάνει η κρίση και η ταλαιπωρία και να μετράμε τα ψιλά να δούμε αν μας φτάνουν για τα βασικά; Θα βάλουμε περισσότερα στο κεφάλι μας τώρα; Στο τέλος, αυτό θα πάρει μέγεθος γυάλας και θα ξεχειλίσουν τα νερά.
Δηλώνεις πως δεν είσαι τύπος που μπορεί να συνυπάρξει, τα βράδια όμως, πέρα από τις λιγούρες μας, πέρα από το γονάτισμα του ψυγείου και πέρα από το κράξιμο που θα φας από τη διαιτολόγο – που της σκας και πενήντα ευρώ το μήνα, αντί να πας στο γυμναστήριο, εκεί δηλαδή που σου άρεσε ο τύπος ή τύπισσα με τα μούσκουλα – ξημεροβραδιάζεσαι στα sites γνωριμιών, ίσα-ίσα για να νιώσεις πως κάποιος ξένος/η θέλει να σε γνωρίσει, θέλει να κάνει έρωτα μαζί σου˙ ξοδεύετε και οι δύο τον χρόνο σας για να μιλήσετε.
Και, ναι, είναι όμορφο! Γιατί όμως το πρωί αναρωτιέστε τι βλακείες κάνατε χθες; Δεν είναι ντροπή να αισθάνεσαι, άσχετα που το σύστημα σού το παρουσιάζει ως νέα τάση που πρέπει ν’ ακολουθήσεις για να μην διαφέρεις. Και ποιος είπε πως το «σύνολο» είναι ο σωστός δρόμος; Χάραξε τον δικό σου, άσε το χνάρι σου, άνοιξε ένα μονοπάτι για να το βρίσκουν όσοι σε ψάχνουν και δεν σε μπορούν να σε βρουν.
Στων άλλων τις ζωές, μας αρέσει η ίντριγκα, η ανατροπή και η περιπέτεια. Στη δική μας;
Φοβόμαστε τόσο πολύ για τη ζωή μας, αλλά δεν κάνουμε κάτι για να καλυτερέψουμε την ποιότητά της. Αυτός που ξεγλιστράει από τα βάσανα και τους πόνους θα τα καταφέρει μία, θα τα καταφέρει δύο, αλλά στην τρίτη και στις επόμενες, θα καταλάβει πως δεν γίνεται να γλιτώσεις. Στων άλλων τις ζωές, μας αρέσει η ίντριγκα, η ανατροπή και η περιπέτεια. Στη δική μας; Ωχ, ποιος μας καταράστηκε; «Καλά ήμουν μόνος/η τόσο καιρό», «καλά ήμουν που με έμαθαν όλα τα ντελίβερι της γειτονιάς», «καλά ήμουν που κοιμόμουν όλη την ημέρα για να με αποφύγω»…
Ρίξτε ένα βλέμμα στο φεγγάρι. Μπορεί τα σύννεφα να το κρύβουν, αλλά αυτό υπάρχει. Κάθε βράδυ φωτίζει τους σκοτεινούς δρόμους που περνάμε. Παραδειγματιστείτε κι εσείς απ’ αυτό. Μην αφήνετε κανέναν δισταγμό να σας σκοτεινιάζει, παίρνοντας σάρκα και οστά μέσα σας. Τα καλύτερα μαθήματα είναι τα λάθη που κάναμε, που στην τελική, σωστά ήταν και αυτά. Γιατί κάτι «πήρε» η προσωπικότητά μας, η οποία δεν έχει όριο. Είναι σαν την γνώση.
Αγαπήστε, λοιπόν, γιατί χανόμαστε.
Ήμουν ο Ζώης Ρουσφέτις και μόλις μοιράστηκα ένα ακόμη ερώτημα που απαντήθηκε μαζί σας. Προς ενημέρωση των αξιότιμων αναγνωστών μου, θέλω να γνωρίζετε πως είμαι διπολικός χαρακτήρας και μπορεί πολλές φορές να συμφωνώ με τον εαυτό μου ή να διαφωνώ. Νομίζω πως δεν διαφωνώ καθόλου με όσα σας είπα σήμερα. Είμαι σίγουρος. Όπα, κάτσε! Έχεις το άγχος της ανεργίας ή αν θα συνεχίσεις στη δουλειά, κάθε τόσο σου μειώνουν τον μισθό με αποτέλεσμα να μην μπορείς να βγεις ραντεβού και να κεράσεις. Πες ότι κάνεις σχέση. Πόσες δεκάευρες κάρτες πρόκειται να ξοδέψεις με τις φράσεις «ναι, ζουζούνι μου, ναι τσιτσιπιρδέλι μου, ναι βρε κομπόστα μου, με τους φίλους μου είμαι. Ποιους φίλους; Έρχεσαι εδώ; Δεν θυμήθηκα την επέτειο που ήπιαμε και οι δύο από το ίδιο ποτήρι; Χωρίζουμε;»
Το έκλεισε!
Πήρε ξανά. «Τι εννοείς γιατί δεν σε πήρα να σου ζητήσω συγγνώμη; Αφού με χώρισες. Α, δεν το εννοούσες; ΟΚ, συγγνώμη! Τα ’χουμε; Α, καλά, τώρα το εννοείς»…
Κάποιες νύχτες θα στέλνεις μήνυμα και δεν θα στέλνει επίτηδες, για να κολλήσεις περισσότερο. Θα αναρωτιέσαι γιατί να πατάει like σε άλλους ή άλλες; Και αν εγώ βλέπω την πανσέληνο και ενώ μου λέει πως κάνει το ίδιο, στην πραγματικότητα είναι με φίλους έξω και πήγε πιο εκεί λέγοντας ψέματα; Από την άλλη, όταν είσαι σε σχέση, έχεις μια αγκαλιά το βράδυ και το πρωί ξυπνάς μουδιασμένος και πιασμένος. Αν αρρωστήσει θα σε φιλήσει και θα κολλήσεις, με αποτέλεσμα να είστε δύο μυξιάρικα που βλέπουν τον «Τιτανικό» για χιλιοστή φορά.
Έπειτα από καιρό θα ανέβουμε επίπεδο και θα φτάσουμε στην αγάπη, όπου αγάπη σημαίνει «όλα τα λύνουμε μαζί». Αγάπη σημαίνει «είμαι πάντα δίπλα σου». Κι αν βαρεθεί και φύγει; Αν με κερατώσει και μετά με κολλήσει τίποτα; Αν κάνουμε παιδιά και μετά χάσουμε το ενδιαφέρον μεταξύ μας;
Μπα, αφήστε το. Πιείτε λίγο παραπάνω μωρέ, δεν πειράζει, πού να κάνετε σχέση τώρα…