ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΑ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗ-ΜΠΑΣΤΑ

Ένα χαμόγελό σου χαράζει την Άνοιξη,
τραβάει τη ζωή στα ύψη,
φιλιώνει πουλιά και ανθρώπους,
μας κάνει και διαβαίνουμε
με δρασκελιές, γη και ουρανό.

Βγάζουμε ρίζες σε απάτητες θάλασσες
με αγάπες αιώνιες,γεφύρι εσύ,
ανάμεσα σε γλυκιές ματιές,
στο χθες και στο λαμπερό σου αύριο.

Ήρθες κοντά μας με ώρα καλή,
και ώρα χρυσή έπλεξε τις ζωές μας,
όπως τα τριαντάφυλλα και τα τραγούδια που φέγγουν,
αστρα λαμπερά, στους ουρανούς
και στο άπειρο του κόσμου.

Κρίνα θ’ ανθίζουν στο δρόμο σου,
για τα τραίνα που θα πάρεις
για να διαβείς τις ανάσες του Θεού,
για ένα μέλλον ολόδικό σου, με ειρήνη
που θα διώξει τη λύπη απο
τις κρυφές γωνιές το ,
ενός κόσμου που τον κερδίζεις,
έτσι για να μην χαθεί μέσα στους κήπους,
για να μην ξεφτίσουν οι σκέψεις,
για να μην χασουν τα φύλλα το χρώμα τους.

Μας βοήθησε το γαλανό βραδάκι
να νιώσουμε χαρά
και το όμορφο χεράκι σου,
που στέλνει χελιδόνια μ’ αγκαλιές,
μας νανούρησε με αγγελικά ακούσματα,
τόσο για να φωνάξουμε σε στιγμές νεραιδοπλασμένες,
σε στιγμές γεμάτες δροσιά,
πως ο Θεός μας επλασε έναν άγγελο.

Κάνεις διάφανους τους βυθούς,
εξομολογώντας τους έρωτες της ζωής,
σταματώντας τις τρικυμίες με ευλογίες από δυοσμαράκια,
επιθυμίες για το καλό, ανάλαφρα,
έτσι όπως κολυμπούν οι αστερίες
στο νερό και χαρίζουν αμέτρητες χαρές
σε ένα βλέμμα, σε ένα γέλιο, μιαν αγκαλιά.

Ένας ύμνος είναι αυτός, για μια πορεία φωτεινή
στο μέλλον και την ελπίδα… καλωσόρισες!