ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΠΙΔΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ

Μέσα στην αγάπη, τη σύνεση, τη θεία λογική μαθαίνουμε τα θαύματα, ζωγραφίζουμε παραμύθια για τα παιδιά, για τους απελπισμένους, τους αδικημένους, τους παρίες.

Δεν έχουμε ατελέσφορες προσπάθειες.
Απλά, ταπεινά, όμορφα αγαπάμε. Οι εξηγήσεις λάμπουν σαν τα φώτα της πλατείας με σπινθήρες φωτεινούς.
Καράβια ταξιδιάρικα οι καρδιές μας, κουβαλούν τα όνειρα, τις ελπίδες μας το καλό, το αύριο.

Πρέπει να ξαναγράψουμε τις σελίδες της ζωής, να πάψουν να κλαίνε τα τρυγόνια να σωπάσουν τα ψεύτικα χαμόγελα, οι άγγελοι να σηκώσουν ψηλά τα φτερά, να φανεί το φέγγος συνοδεία με τη χαρά.

Η ελπίδα έγινε κρυστάλλινη, διάφανη, διαυγής, λαμπερή. Φίλοι, χαμογελάστε.
Η ζωή πήρε κουράγιο, ο πόνος κουράστηκε, η μοναξιά τραβήχτηκε σε ύψη δυσπρόσιτα.

Αρχίσαμε τραγούδια χαρούμενα, πανηγυριώτικα, ευλογημένα, αγκαλιά με τους ουρανούς. Δεν σβήνει το φως, ευωδιές απλώνονται.

Η αγάπη ατέρμονα γεννιέται, αιώνια ξανά.