ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ: PETER TAMAS
Έτυχε να γνωρίσω την συγγραφέα Γερακίνα Μπουρίκα στην παρουσίαση βιβλίου ενός κοινού μας φίλου συγγραφέα και αμέσως διαπίστωσα ότι το παρουσιαστικό, η μελαχρινή όψη, ο τόνος της φωνής και το διεισδυτικό βλέμμα της, παραπέμπουν απόλυτα στ’ όνομά της: Γερακίνα!
Γερακίνα Μπουρίκα
Όταν την γνώρισα καλύτερα, περπατώντας πλάι-πλάι στα μονοπάτια του Εθνικού Κήπου, ανάμεσα στα δέντρα και τα παρτέρια, και κάνοντας μια φιλική κουβέντα για τη συνέντευξη, διαπίστωσα ότι πρόκειται για μια γυναίκα δυναμική, ανεξάρτητη, υπερήφανη και αγέρωχη. Ακριβώς όπως και τ’ όνομά της!
Η αρχική μου εντύπωση επιβεβαιώθηκε με το παραπάνω…
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Νέα Αρτάκη, στην Εύβοια, έζησες πολλά χρόνια στην Βόρεια Ελλάδα και στη συνέχεια εγκαταστάθηκες μόνιμα στην Αθήνα. Τι αντιπροσωπεύει για σένα αυτή η διαδρομή ζωής;
ΓΕΡΑΚΙΝΑ ΜΠΟΥΡΙΚΑ: Αυτή η διαδρομή είναι για μένα πολύτιμη. Σε κάθε βήμα μου χτιζόταν η προσωπικότητά μου. Έμαθα να προσαρμόζομαι σε καινούργιες καταστάσεις και να μην με φοβίζει σχεδόν τίποτε. Έχω τολμήσει να ξεκινήσω από την αρχή πολλές ζωές μέσα σε μόνο μία.
Μ.Γ.: Ασχολήθηκες με τα λογιστικά και τις πωλήσεις, ως κύριο επάγγελμα. Ποια εμπειρία αποκόμισες;
Γ.Μ.: Τα λογιστικά κρύβουν την τάξη. Κατ’ επέκταση με βοηθούν να βάζω τα πράγματα στη ζωή μου με σωστή σειρά. Να έχω ισορροπία. Η πώληση είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι μυαλού με τον υποψήφιο πελάτη που έχω απέναντί μου. Έχω μάθει μέσα από αυτό να διαβάζω εύκολα τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους.
Μαίρη Γκαζιάνη και Γερακίνα Μπουρίκα
Μ.Γ.: Η τύχη φάνηκε ιδιαίτερα ευνοϊκή μαζί σου και τελικά ασχολήθηκες αποκλειστικά με το «επάγγελμα μητέρα». Η συγγραφή πότε μπήκε στη ζωή σου;
Γ.Μ.: Η αγάπη του να γράφω, ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία και κάθε τι που με απασχολούσε και με επηρέαζε, το αποτύπωνα πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Μέχρι που πριν τέσσερα χρόνια ήρθε η ώρα η σωστή. Μου εξιστόρησαν μια αληθινή ιστορία και την έκανα «δική μου» μέσα από το μυθιστόρημα «Έτσι το έγραψαν οι Μοίρες».
Όλοι στην ζωή μας βρισκόμαστε κάποια στιγμή μετά από έντονες καταστάσεις κυρίως που έχουμε βιώσει, στο στάδιο της αναγέννησης. Πλέον γράφοντας νιώθω σαν να ανανεώνονται κατά κάποιο τρόπο όλα τα κύτταρά μου. Ίσως είναι ο δρόμος για τα καινούργια ταξίδια που πάντα αποζητούσα.
Μ.Γ.: Πιστεύεις ότι η μοίρα κατευθύνει τους ανθρώπους ή οι προσωπικές επιλογές;
Γ.Μ.: Οι προσωπικές επιλογές πάντα παίζουν ρόλο, όμως ποιες αλυσιδωτές αντιδράσεις τυχαίων γεγονότων μας παρέσυραν στο να πάρουμε τις συγκεκριμένες αποφάσεις; Εγώ διαλέγω να τις ονομάζω «μοίρα». Άλλοι το λένε συμπτώσεις, τύχη ή… ατυχία.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο σου με τίτλο «Όταν η αλήθεια ντύθηκε το ψέμα». Σε τι είδους αλήθεια και ψέμα αναφέρεται;
Γ.Μ.: Δεν νομίζω να υπάρχει είδος στην αλήθεια και το ψέμα. Είναι δύο έννοιες και πάνω σε αυτές στηρίζεται το βιβλίο. Στον πόλεμο ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Ανάμεσα στην υποκρισία και την ειλικρίνεια.
Μ.Γ.: «Γιατί κανείς δεν μας προειδοποιεί για το πόσο σκληρή είναι η ζωή τελικά;» αναρωτιέσαι μέσω της Λίντας. Εσύ, τι απαντάς σ’ αυτή την ερώτηση;
Γ.Μ.: Γιατί μόνο ζώντας τις προσωπικές σου εμπειρίες κατανοείς την ζωή. Αν δεν βιώσεις ο ίδιος τον πόνο και τη χαρά, κανείς με λόγια δεν θα μπορέσει να σου τα περιγράψει.
Μ.Γ.: «Πού πηγαίνει ο έρωτας όταν χάνεται;» ρωτάς σε κάποιο άλλο σημείο και το ίδιο σε ρωτάω κι εγώ: πού πηγαίνει;
Γ.Μ.: Ο έρωτας είναι ενέργεια. Ρέει μέσα μας και εκδηλώνεται με αφορμή ένα πρόσωπο ή μία κατάσταση. Ο έρωτας δεν χάνεται. Παραμένει μέχρι να του δοθεί καινούργιο ερέθισμα για να ξυπνήσει ξανά.
Μ.Γ.: Στο βιβλίο σου γίνεται έντονη αναφορά στην ενδοοικογενειακή βία και τις επιπτώσεις της. Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με αυτό το θέμα;
Γ.Μ.: Μέσω κάποιων γεγονότων στη ζωή μιας φίλης, έζησα αυτή την βία από κοντά. Ο πόνος της έγινε και δικός μου. Είδα τις επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών της. Τρόμαξα. Το βιβλίο μου είχε ήδη ξεκινήσει, μα τα δάχτυλά μου με οδήγησαν να γράψω αυτό που με είχε επηρεάσει τόσο. Θέλησα να δουν κι άλλες γυναίκες αυτή την σκληρή πραγματικότητα που μπορεί να είναι και η δική τους. Να καταλάβουν ότι πρέπει να φεύγουν μακριά από καθετί που δεν τους αξίζει. Ο σεβασμός είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας και πρέπει να το απαιτούμε. Για εμάς και για τα παιδιά μας.
Μ.Γ.: Το αποτέλεσμα της ενδοοικογενειακής βίας, είναι να δημιουργηθεί μια αλυσίδα από θύτες και θύματα που πληρώνουν το τίμημα. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια τέτοια αλυσίδα;
Γ.Μ.: Η βία φέρνει βία. Το μοτίβο δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Αυτή η αλυσίδα μπορεί να φτάσει πολύ μακριά˙ όμως είναι στο χέρι μας να σπάσουμε έναν κρίκο και να την διαλύσουμε. Αρκεί να μην παραμένουν κλειστά τα στόματα.
Μ.Γ.: Μια αδύναμη μάνα, ένα φοβισμένο παιδί που εξελίσσεται σε θυμωμένο ενήλικα που στηρίζει τη ζωή του στο ψέμα. Τι απέτρεπε τον ήρωά σου από την κατάθεση της αλήθειας;
Γ.Μ.: Ο φόβος. Ο φόβος της απόρριψης, νομίζω πως είναι η τροφή για κάθε ψέμα.
Μ.Γ.: «Η ευθύνη για τις πράξεις μας τελικά μας βαραίνει;» αναρωτιέται ο Παναγιώτης. Μήπως προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες του;
Γ.Μ.: Βασάνιζε το μυαλό του προσπαθώντας να καταλάβει αν ουσιαστικά για την πορεία της ζωής μας, παίζει ρόλο ο χαρακτήρας μας ή αν είμαστε το σύνολο των γεγονότων που μας έχουν συμβεί. «Η ευθύνη για τις πράξεις μας τελικά μας βαραίνει»; Αν ο Παναγιώτης προσπαθούσε να αποποιηθεί τις ευθύνες του, δεν θα έβαζε ερωτηματικό στην πρότασή του. Μάλλον εξήγηση προσπαθεί να βρει.
Μ.Γ.: «Ποια πλάνη κυβερνά τη ζωή μας και μας κάνει αδύναμους να γίνουμε ευτυχισμένοι;» ρωτάς εσύ και το ίδιο σε ρωτάω κι εγώ.
Γ.Μ.: Η μεγαλύτερη πλάνη μας είναι ο ρομαντισμός. Πλάθουμε κάποιες ρομαντικές καταστάσεις στο μυαλό μας – ιδανικές, παραμυθένιες – που όμως δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα κι έπειτα περιμένουμε να τις ζήσουμε. Στην αναμονή της πραγματοποίησης της φαντασίωσής μας που ίσως δεν φτάσει ποτέ η ώρα να συμβεί, χάνουμε την πραγματική ζωή και την ευτυχία που μπορούμε να αντλήσουμε μέσα από τα χειροπιαστά πράγματα που είναι μπροστά στα μάτια μας.
Μ.Γ.: Και μία τελευταία ερώτηση. Τελικά, υπάρχουν φορές που η εκδίκηση μπορεί να φέρει την λύτρωση;
Γ.Μ.: Όταν πονάμε θέλουμε να κάνουμε κάποιον να πληρώσει για τον πόνο μας. Το να πληρώσει, όμως, δεν σημαίνει ότι εμείς θα σταματήσουμε να πονάμε. Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να γίνουμε ίδιοι με εκείνον.
Μ.Γ.: Αφού σ’ ευχαριστήσω και σου ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σου, θα σου ζητήσω να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με μια αγαπημένη σου φράση μέσα από το βιβλίο.
Γ.Μ.: «…Η δύναμη της αλήθειας που όσο δύσκολη κι αν είναι να ειπωθεί, μόνο εκείνη ξεπλένει τις πληγές και τις αφήνει πια καθαρές να γιάνουν…»
Κι εγώ σας ευχαριστώ!
*Το βιβλίο «Όταν η αλήθεια ντύθηκε το ψέμα» της Γερακίνας Μπουρίκα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Γερακίνα Μπουρίκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ν. Αρτάκη Ευβοίας. Η ζωή την οδήγησε επί τέσσερα χρόνια να εγκατασταθεί στην Βόρεια Ελλάδα και τα τελευταία δεκαέξι να ζει μόνιμα στην Αθήνα. Τα λογιστικά και οι πωλήσεις ήταν το βασικό της επάγγελμα, μέχρι τη γέννηση των παιδιών της, Βασιλικής και Δημήτρη. Η τύχη που της χάρισε τη δυνατότητα να ασχοληθεί αποκλειστικά με το «επάγγελμα μητέρα», της έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψει τα υπέροχα μονοπάτια της συγγραφής.
Μετά την έκδοση του πρώτου της βιβλίου «Έτσι το έγραψαν οι μοίρες», που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, η συγγραφή έχει γίνει η αποκλειστική της απασχόληση μαζί με την ανατροφή των παιδιών της.
