ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗ-ΜΠΑΣΤΑ
Δεν έκλαψα πολύ
για την μανούλα μου,
ο δυνατός πόνος της απώλειας
δεν είναι φανερός.
Τα χάδια της,
το τρυφερό της άγγιγμα,
το μειδίαμά της όταν έκανα σκανταλιές
σαν μικρό κοριτσάκι.
Είναι στα φύλλα της ψυχής μου,
στα κομμάτια της καρδιάς μου
που έσπασε την μέρα του χαμού της.
Δεν ήμουν κοντά της τη μέρα που ταξίδεψε˙
αλλά είχα την ευχή της.
Ξενιτεύτηκε με σιωπές
στον αέρα,
στα δωμάτια που άδειασαν,
στον ήλιο,
στον κήπο.
Μου λείπει το πρωινό της τηλέφωνο,
που ρώταγε πώς είμαι˙
γιατί είμαι ηρωικός και δοτικός άνθρωπος
και φοβόταν για μένα.
Θα σμίξουν κάποτε τα βήματά μας,
θα ξοδέψουμε γέλια
μαζί συνωμοτικά πάλι,
θα έχω το χέρι της στον ώμο μου.
Δεν έκλαψα σπαραχτικά
για την μανούλα μου,
γιατί δεν την αποχωρίστηκα,
δεν την έχασα.
Την μυρωδιά της ακόμα θυμάμαι,
τους χορούς που μου μάθαινε,
τη γνώση που μου φύτευε,
την αγάπη για τη ζωή
και τους ανθρώπους.
Τα ατελείωτα ταξίδια στη μνήμη
και την ιστορία του νου.
Καραβοκύρης ο καιρός,
τιμόνι ο νους μας φέρνει το στίγμα του,
αφέντες εμείς,
γεμίζουμε το τάσι της αγάπης,
κερνάμε τον κόσμο.
Και θυμόμαστε
τα αγαπημένα μάτια,
τα τρυφερά χέρια.
Καληνύχτα,
αγαπημένη μου μανούλα.
Θα είμαστε μαζί
σε πολλά πανηγύρια
και κάθε πρωί θα είναι
μια αγαπημένη καλημέρα. Γιατί θα είσαι κοντά μου,
γιατί έχεις πάντα μια στέγη
στην καρδιά μου.
Δίκαιη στη γαλήνη σου,
με φράχτες από λουλούδια αγάπης,
σίγουρη θέση σαν άστρο,
στον ουρανό της αγάπης μου.
Καληνύχτα,
αγαπημένη μου μανούλα…