ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΥΡΡΗ - ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΥΡΡΗ-ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ
Μια Αυγουστιάτικη πρωτομηνιά η φετινή, πένθιμη, πονεμένη, θλιμμένη, αγανακτισμένη, απογοητευμένη που όμως ελπίζει να είναι το αύριο της ανώδυνο κι ειρηνικό για να βρουν οι χαροκαμένοι παρηγοριά κι οι υπόλοιποι να αξιωθούν να χαρούν μια στάλα δροσιάς και μερικές μέρες ανάπαυσης.
Κάναμε και τα εννιάμερα των αθώων σύγχρονων «παίδων εν καμίνω» και το συνεχές μπούρου-μπούρου μας ανακατεύει τ’ άντερα και μας εξοργίζει πια…
Ασελγούν οι πάντες πάνω στις καμένες σωρούς κι εκμεταλλεύονται ιδιοτελώς πάλι τα αποκαΐδια και τις στάχτες τους…
Μια εβδομάδα τώρα, διαβάζω στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, που σήμερα βαστούν τα σκήπτρα της ενημέρωσής μας, ακούω στα πηγαδάκια και τις παρέες των συνανθρώπων μου που λιάζονται στην παραλία ή πίνουν τον καφέ τους στις καφετέριες και παρακολουθώ ολοήμερες και ολονύκτιες εκπομπές, όπου ο θρήνος και ο καημός για τα θύματα και τις απώλειες των πυρκαγιών της 23/7/18, είναι εκκωφαντικά αγανακτισμένα, θορυβώδη, θρηνητικά, ρεαλιστικά, περιγραφικά αλλά εξοργιστικά ρηχά και φτηνά δυστυχώς.
Έμεινα όμως σιωπηλή με τον δικό μου θρήνο να με σπαράζει βουβά και την αγανάκτησή μου να βράζει εντός μου, μη βρίσκοντας πια καμιά ανακούφιση στις ηχηρές διαμαρτυρίες και τις κραυγαλέες εκδηλώσεις πένθους.
Φτάνει η εκατόμβη των θυμάτων που καθημερινά αυξάνεται.
Φτάνει ο απέραντος κρανίου τόπος που για να ξαναζωντανέψει και να ξαναφιλοξενίσει τα όσα έμψυχα πλάσματα του Θεού τον στόλιζαν θα πρέπει να περάσει τουλάχιστον μισός αιώνας.
Φτάνουν οι εφιάλτες που θα βαστούν ξάγρυπνους όσους πάλεψαν με τα στοιχειά της κόλασης για να γλυτώσουν το σαρκίο τους χάνοντας όμως μέσα στην πύρινη λαίλαπα της ψυχής τους τη γαλήνη δια παντός και δια βίου τη νοστιμάδα της ζήσης.
Φτάνει… Φτάνει… Φτάνει…
Έτσι κι αλλιώς το ποιος έφταιξε ποτέ δεν θα εξακριβωθεί, όπως και σε κάθε προηγούμενη περίπτωση, γιατί αυτοί που δήθεν κόπτονται για την αλήθεια είναι εκείνοι που εντέχνως τη συσκοτίζουν και την αλλοιώνουν με πολλά και άχρηστα λόγια.
«Τρεις μέρες βαστούν τα νέα», είπε κάποιος παλιός – γρια αλεπού βλέπεις – που ήξερε να εκμεταλλεύεται όλες τις εντυπώσεις προς όφελός του.
Άντε τούτο τα κακό που έκαψε το καλοκαίρι μας, άφησε στο ημερολόγιο των αναμνήσεών μας ματωμένο αποτύπωμα κι έκαμε τον γύρο του κόσμου με πρωτοσέλιδα, άντε να κρατήσει κάτι μέρες παραπάνω…
Η ζωή είναι αναίσθητη και ανάλγητη όμως.
Γρήγορα θα απαιτήσει πάλι τα δικαιώματα των ζωντανών.
Τα καμένα δάση θα ξαναφουντώσουν, πάνω στα κατεστραμμένα από της πυράς τη μανία χαμοσπιτάκια θα σηκωθούν ξενοδοχεία και μέγαρα νόμιμα και με χαρτιά επίσημα σφραγισμένα και φιρμάνια ακριβά αγορασμένα τούτη τη φορά κι όλα θα πάνε παρακάτω όπως γίνεται πάντα.
Μόνο οι ψυχές των νεομαρτύρων δεν θα γυρίσουν να ξαναχαρούν του Αυγούστου την ξενοιασιά, των διακοπών τη χαρά, των δικών τους την αγάπη και τα δικαιώματα της ζήσης τους.
Γιατί πάντα επίκαιρο θα είναι αυτό που οι παλιοί έλεγαν για όσους είχαν την ατυχία να συναπαντηθούν με την κακιά τους ώρα:
ΠΟΣΑ ΑΔΙΚΑ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΚΕΙΤΟΝΤΑΙ…