ΘΑΝΑΣΗΣ ΞΑΝΘΟΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΞΑΝΘΟ
Πιάνω μολύβι και χαρτί. Καιρό έχω να γράψω. Λίγο ο στρατός, λίγο η κούραση, που καιρός να βάλεις τις λέξεις σε μία σειρά.
Σαββατοβραδο απόψε. Λίγο διαφορετικό από τα άλλα. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Λιγοστά αμάξια ίσα που φωτίζουν τον βρεγμένο δρόμο. Μαγαζιά κλειστά, περαστικοί 0 στον αριθμό. Όλοι κλεισμένοι σπίτια τους. Δεν έχει έξοδο απόψε. Τι θα φορέσεις, που θα βγεις, με ποιους και τι ώρα θα μαι στο ραντεβού μου ή τι κρασί θα παραγγείλω.
Πανδημία είπαν, ενός ιού. Μένουνε σπίτι αναφωνούν όλοι. Για το καλό μας. Και τι δε θα έδινα απόψε να πάω στο θέατρο. Μου έχει λείψει πολύ το τελευταίο διάστημα. Και μετά για κρασάκι με φίλους, σχολιάζοντας τις τέχνες, την επικαιρότητα, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων.
Ελπίζω σύντομα να τα ξαναζήσουμε όλα αυτά. Μετρημένοι όλοι εδώ. Μαζί. Έβαλε κρύο απόψε. Τέλη Μάρτη βλέπεις κι ο χειμώνας λίγο πριν αποχωρήσει, κάνει αισθητή την παρουσία του. Στο απέναντι διαμέρισμα, ψηλά στον 4ο, ακούγεται μια μουσική.
Ο αέρας φέρνει στα αυτιά μου τη μελωδία από το Βαλς των χαμένων ονείρων. Χαμογελώ. Αφήνω τις όμορφες σκέψεις να συνεπάρουν το μυαλό μου. Απόψε σειρά έχουν τα όμορφα ταξίδια. Έστω κι έτσι. Τσάρκα στα ωραία.
Που θα έρθουν.