ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΗ
ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΗ
Πάει καιρός από την τελευταία φορά που άνοιξα υπολογιστή, για να γράψω. Λίγο που είμαι τεμπέλα, λίγο που δεν είμαι επαγγελματίας, λίγο που με «παρέσυρε το ρέμα μάνα μου δεν είναι ψέμα», έκλεισαν και τα σχολεία που σημαίνει full time mama… Ε! Μας βρήκε το κατακαλόκαιρο!
Και τι καλοκαίρι! Μακρύ, βροχερό, άστατο, γεμάτο δυσοίωνες αστρολογικές προβλέψεις, εκλείψεις, πανσελήνους, ανάδρομους, τρίγωνα και τετράγωνα. Μα πάνω απ’ όλα αποδεικνύεται ίσως το πιο καυτό καλοκαίρι όλων μας.
Αυτές τις μέρες σίγουρα, έχετε διαβάσει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα που αφορούν στην καταστροφική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική. Τι άλλο να πει κανείς; Είναι από αυτές τις φορές που το σοκ της τραγικότητας του γεγονότος σε αφήνει άφωνο.
Είναι από αυτές τις φορές που η θλίψη, η βαθειά απόγνωση και απογοήτευση, ο θρήνος και το πένθος, κάνουν τις λέξεις λίγες.
Είναι από αυτές τις φορές που εμένα ο θυμός κι η θλίψη, κάθονται σαν κόμπος στον λαιμό μου και περιμένω ή να με πνίξει ή να τον φτύσω. Αναζητώντας τον τρόπο να απαλλαγώ, άνοιξα ξανά τον υπολογιστή, χωρίς να με νοιάζει αν αυτό το κείμενο δημοσιευθεί ή όχι. Αν θα το κρατήσω για μένα ή αν θα το μοιραστώ.
Θέλω μόνο να μην ξεχάσω.
Θέλω να μην ξεχάσω τις εικόνες, να τις θυμάμαι κάθε φορά που κάποιος αύριο μεθαύριο, ή μετά από λίγους μήνες, κλαφτεί για την κομμένη σύνταξη. Ή όταν θα χαρεί που θα του πετάξουν λίγα ψίχουλα παραμονές γιορτών, για να τον σύρουν μετά με το λουρί στην κάλπη. Μια κεντρική εξουσία που νοιάζεται για τους πολίτες, ενισχύει τις υποδομές, διορθώνει από μέσα προς τα έξω το μπάχαλο, διορθώνει, επισκευάζει, αναπτύσσει και ενδυναμώνει τους τομείς εκείνους που θα αποδώσουν τα μέγιστα στους πολίτες, στην καθημερινότητά τους ή στην ανάγκη τους! Ψίχουλα πετάει, όποιος θέλει να καλλιεργεί τον φόβο και την ανέχεια. «Σε κρατώ λίγο νηστικό, λίγο χορτάτο. Σε ελέγχω. Σε κατέχω!». Οι φοβισμένοι πολίτες, είναι πάντα πιο εύκολη λεία. Και τέλος πάντων, αν δεν θέλεις να το κάνεις, μην το «τάζεις». Και δεν θέλω να ξεχνώ πως σε αυτόν τον μαγεμένο και στοιχειωμένο από κοράκια τόπο, ουδείς κάνει την εξαίρεση! Είναι κανόνας χωρίς εξαιρέσεις.
Θέλω να μην ξεχάσω τον πιλότο εκείνον, που με το ελικόπτερο έκανε ρήψεις μέχρι τις εννιά το βράδυ σε ένα πύρινο μέτωπο που είχε φτάσει μέχρι 200 μέτρα από το σπίτι μου. Φεύγοντας, κατέβηκε τόσο χαμηλά, που σχεδόν τον βλέπαμε… ίσως ήθελε να μας πει, να μην τον ξεχάσουμε!
Θέλω να μην ξεχάσω, μέσα στον χειμώνα, να κόψω το πεύκο που είχαμε φυτέψει πριν από 36 χρόνια, στην γωνιά του κήπου. Μας είπαν πως τα πεύκα είναι «δαδιά» και είναι επικίνδυνα! Άκου φίλε μου, τι γίνεται! Είναι επικίνδυνο το πεύκο! Δεν μας το έμαθαν αυτό στο σχολείο. Τελικά μόνο περιττά πράγματα μας μαθαίνουν δώδεκα χρόνια στα θρανία. Δεν μας μαθαίνουν ούτε καν, πως ο χειρότερος εχθρός μας, είναι ο ίδιος ο εαυτός μας… αλλά αυτό είναι για άλλη φορά.
Θέλω επίσης να μην ξεχάσω, την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε άγνωστο μέρος, εντός Ελλάδος για μπάνιο, να έχω αποθηκεύσει στο κινητό μου τον χάρτη της περιοχής, με τις πιθανές εξόδους διαφυγής, σε περίπτωση φωτιάς. Όμως απ’ την άλλη σκέφτομαι μήπως είναι καλύτερα να σταματήσω τα μπάνια γενικώς. Κάποτε αναζητούσαμε στην Ισπανία, στην περιοχή Costa del Sol, μια παραλία για να κάνουμε μπάνιο. Οι Ισπανοί στο ξενοδοχείο απόρησαν με την αφέλειά μας, ενώ είμαστε Έλληνες να αναζητούμε παραλία στην Ισπανία! Πού να ξέραμε τότε… Πού να ήξεραν κι αυτοί!
Θέλω να μην ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που με πλήρη ενσυναίσθηση, μπήκα στη θέση της μάνας, που αγκάλιασε το παιδί της, το κάλυψε με το κορμί της για να του δώσει την ανάσα της για να μην φοβάται, για να μην πονέσει, για να ενώσει την ψυχή της μαζί του, στο ταξίδι προς το Φως. Θέλω να το θυμάμαι κάθε φορά που κάτι ασήμαντο, θα με θυμώσει ή θα με κουράσει.
Θέλω να μην ξεχάσω, για να θυμάμαι κάθε μέρα να είμαι ευγνώμων!
Θέλω να θυμάμαι, για να μπορώ να κρίνω, την επόμενη φορά που ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ τσαρλατάνος, χαβαλεδάκος της πολιτικής σκηνής της χώρας, θα τολμήσει (ο αδαής) να μου τάξει φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες.
Θέλω να θυμάμαι να ζω σε κάθε ανάσα μου, το μεγαλείο της ανθρώπινης υπόστασής μου σε αυτόν τον πλανήτη, γιατί σε αυτό τον μαγεμένο και στοιχειωμένο από κοράκια τόπο που ζω, τελικά είναι θαύμα το πώς επιβιώνω!
Θέλω να μην ξεχάσω τη φρίκη του θανάτου που είδα αποτυπωμένη σε φωτογραφίες και βίντεο. Το γκρίζο της στάχτης.
Θέλω να μην με καταπιεί η λήθη.
Όταν θυμάσαι τον θάνατο, εκτιμάς περισσότερο τη ζωή!
Αφιερωμένο, στις ψυχές που αναχώρησαν αγκαλιασμένες.