ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ
Ορισμένες στιγμές, συγκεκριμένες ημέρες, νιώθουμε μια στασιμότητα. Μία πλήξη, πως τίποτα δεν θα αλλάξει.
Η αλλαγή φέρνει θετικές, αλλά τις περισσότερες φορές αρνητικές καταστάσεις. Κάποιοι ευχαριστιούνται αυτήν την περίοδο, σε αντίθεση με κάποιους που ταλαιπωρούνται. Κυριαρχεί στο μυαλό η υπόνοια πως η μοίρα μας εγκατέλειψε.
Ίσως να βρίσκεται το όνομά μας κάτω κάτω στον κατάλογο με τα ραντεβού της. Όταν φτάσει όμως στο δικό σου, έρχεται χωρίς προειδοποίηση να σε παραλάβει, μεταμορφωμένη σε άμαξα, με έναν καροτσέρη καθόλου φιλικό, που το καμτσίκι δεν το χρησιμοποιεί στα άλογα, αλλά σε εσένα, αν αρνηθείς να ανέβεις πάνω της, εκείνο το κρύο, βροχερό βράδυ του χειμώνα.
Τη νύχτα που όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο πεπρωμένο, κι εσύ χωρίς καν να δώσεις έγκριση, απλά κατευθύνεσαι προς τα κει. Το άγχος και η ανησυχία κάνουν την επιθυμία για ρίσκο, αόρατη.
Ανοίγεις την πόρτα της, με την ελπίδα να βρεις ένα μέρος να πηδήξεις και να πέσεις κάπου στα μαλακά.
Το σκοτεινό όμως τοπίο, σε συνδυασμό με την καταιγίδα που το κατακλύζει, δημιουργεί δύο ερωτήματα:
1) Περιμένεις στην άμαξα μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου;
2) Το σκας φτιάχνοντας το δικό σου μονοπάτι;
Δύο ερωτήσεις με κάτι κοινό: την «άγνοια του αποτελέσματος».
Οπότε, είναι ρίσκο ακόμα κι όταν δεν παίρνουμε ρίσκο…