ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
Το στρες, στην εκδήλωση της συμπτωματολογίας του, δεν είναι σαν γρίπη με συγκεκριμένη λίστα συμπτωμάτων.
Επίσης, δεν ανταποκρίνονται όλοι το ίδιο στο στρες. Υπάρχουν άνθρωποι που η συμπεριφορική τους εικόνα αντιστοιχεί σε έναν κύκλο συμπτωμάτων που χαρακτηρίζουν μια ήπια διαταραχή. Για παράδειγμα, για μικρό χρονικό διάστημα, να νιώθει κανείς υπερένταση, να είναι συνεχώς έτοιμος για κάτι κακό, να σωρεύει αντικείμενα χωρίς λόγο, να έχει ψυχαναγκαστική συμπεριφορά, να αποφεύγει προσωρινά τον κόσμο και να έχει διαταραγμένο ύπνο και διατροφικές διαταραχές.
Τα πάντα είναι θέμα λειτουργικότητας, όταν μιλάμε για δριμύτητα συμπτωμάτων. Αν τα συμπτώματα έχουν κατακόρυφη μορφή στην οξύτητά τους, η λειτουργικότητα επηρεάζεται άμεσα.
Έτσι, η εικόνα ενός ανθρώπου όπου το στρες έχει παραλύσει τη λειτουργικότητά του, μπορεί να έχει επιθετικότητα στη συμπεριφορά, επίμονη, αποφυγή να βρεθεί σε δημόσιους χώρους ή να αλληλεπιδράσει σε κοινωνικό κύκλο, εμπλοκή σε αυτοκαταστροφικές ή επικίνδυνες συμπεριφορές, εμμονές που ακινητοποιούν ή συμβιβάζουν πολύ την καθημερινότητα, υπερκατανάλωση αλκοόλ και ενεργειακών ποτών, λήψη φαρμάκων χωρίς συνταγογράφηση ή κατάχρηση της συνταγογράφησης.
Για κάθε κρίση, η αρχή είναι να ζητήσουμε βοήθεια
Η προτεραιότητα που δίνουμε στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων του στρες, έχει να κάνει με την κατάσταση του ανθρώπου που ζητά βοήθεια. Συνήθως η ιεραρχία μας ακολουθεί την κλασική πυραμίδα του Maslow. Προηγούνται πάντα οι φυσικές μας ανάγκες: να διασφαλίσουμε τα βασικά, όπως φαγητό και ύπνο και μετά ασχολούμαστε με την ασφάλεια που είναι βασικό κομμάτι για να είμαστε καλά.
Δεν μπορούμε να νιώσουμε αγάπη, αποδοχή, να αποκαταστήσουμε την αυτοεκτίμησή μας και να ξαναπιάσουμε την προσπάθεια για τους στόχους μας αν δεν είμαστε ασφαλείς και αν δεν έχουμε βασικές προϋποθέσεις διασφαλισμένης, αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Θυμηθείτε ότι για κάθε κρίση, η αρχή είναι να ζητήσουμε βοήθεια για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι πως όταν είμαστε στρεσαρισμένοι, η αντίληψή μας υπολειτουργεί αναγκαστικά, που σημαίνει ότι δεν μπορούμε από μόνοι μας να λύσουμε όλα τα προβλήματα, ούτε να ξέρουμε πώς να βγούμε από την κρίση.
Δεύτερον, παρόλο που εκείνη τη στιγμή χρειαζόμαστε περισσότερο την υποστήριξη των άμεσων σημαντικών μας ανθρώπων, παραδόξως οι σχέσεις μας πάσχουν γιατί είμαστε υπεραμυντικοί, κάτι που προκαλεί καβγάδες και πικρία.