ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ
Ανέβηκα γρήγορα τη σκάλα φτάνοντας
έξω από την πόρτα του δωματίου.
Η ατμόσφαιρα είχε τη μυρωδιά
του αντισηπτικού και της χλωρίνης από τους φρεσκοσφουγγαρισμένους διαδρόμους.
Οι χτύποι της καρδιάς μου στο στήθος
έκαναν την αγωνία μου να μεγαλώνει.
Είχαν περάσει αρκετοί μήνες από εκείνο το άσχημο απόγευμα.
Ήθελα τόσο πολύ να δω την Ελπίδα…
Άνοιξα την πόρτα του δωματίου και αντίκρισα δυό παιδιά που χαμογελούσαν και έπαιζαν με μικρότερα παιδιά.
Καθόλου νοσοκομείο δε θύμιζε.
Απεναντίας νόμιζες ότι βρισκόσουν σε κάποιο παιδικό πάρτυ.
Τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών σκορπούσαν τριγύρω ελπίδα.
Τέτοια εποχή ήταν πέρυσι που έμαθα για το τροχαίο.
Η Ελπίδα στην άσφαλτο να αιμορραγεί.
Ώρες χειρουργείο και το αποτέλεσμα σοκαριστικό.
Η Ελπίδα σ’ ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Άγνωστο για πόσο.
Όλοι γύρω της να κλαίνε και να εκλιπαρούν γιατρούς και συστήματα για μιά αποκατάσταση που ήταν άγνωστο άν θα ερχόταν ποτέ.
Η Ελπίδα μάζευε όση δύναμη είχε η ψυχή της και τους καθησύχαζε όλους λέγοντας πως όλα θα πάνε καλά.
Υπέμενε τις θεραπείες μήνες ολόκληρους.
Προσπαθούσε ξανά και ξανά.
Δεν το έβαλε στιγμή κάτω.
Η αποκατάσταση που περίμενε
δεν ήρθε ποτέ.
Κι όμως η ζωή της ελάχιστα άλλαξε.
Έμαθε σ’ έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Πάλεψε τα θηρία του φόβου και της παραίτησης και δεν άφησε τη λύπη να την παρασύρει.
Στον αγώνα της αυτό είχε έναν σύμμαχο.
Ήταν μαζί της σε όλο αυτό.
Την αγάπησε για τον δυναμισμό της και το γλυκό της χαμόγελο.
Για τις σπίθες ελπίδας στα μάτια της.
Πήρε ένα μάθημα ζωής η Ελπίδα από την διακριτική του στάση.
Από το πόσο όμορφα της φερόταν.
Δίχως να την κάνει καμιά στιγμή να αισθάνεται ανάπηρη.
Αφού στην ουσία δεν ήταν.
Ο Θοδωρής…
Έτσι τον έλεγαν.
Ερωτεύτηκε στην Ελπίδα την ελπίδα της.
Τη δίψα της για ζωή
και την προσφορά της.
Γιατί μετά από όλο αυτό εκείνη αφού στάθηκε μεταφορικά στα πόδια της…
βοηθούσε άλλα παιδιά που είχαν κάποιο ατύχημα να επανέλθουν.
Να μην χάνουν την ελπίδα τους.
Έτσι κι ο Θοδωρής μαζί της βοηθούσε εθελοντικά όπου του το ζητούσε εκείνη.
Οι Κυριακές όμως ήταν μόνο δικές τους.
Έκαναν βόλτες στο πάρκο τραγουδώντας και χορεύοντας.
Ο Θοδωρής τη σήκωνε στα χέρια του μαζί με το αμαξίδιο και στροβιλίζονταν σαν χορευτές σε πίστα.
Τις καθημερινές έδιναν ψυχολογική συμπαράσταση όπου χρειαζόταν.
Σε μικρά ή μεγάλα παιδιά.
Η Ελπίδα έδινε ελπίδα.
Μάθαινε σε όλους πολλά χρηστικά και χρήσιμα πράγματα ώστε η αποκατάστασή τους ή η επανένταξή τους να είναι ομαλή.
Μα το σημαντικότερο όλων να μην τα παραστούν.
Να ελπίζουν και να προσπαθούν.
Μέχρι να τα καταφέρουν.
Και πώς η ζωή είτε είσαι όρθιος στα πόδια σου ή σε αμαξίδιο είναι το ίδιο ωραία.
