ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΗ
ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΗ
Πέρασαν δύο μήνες χωρίς μισή αράδα γραπτής παρουσίας.
«Έ! Και;» θα με ρωτήσεις και δίκιο θα έχεις. «Μήπως νομίζεις πως μου έλειψες;»
Εντάξει, το ομολογώ. Έλειψες εσύ σε μένα. Γιατί τι νομίζεις πως είναι η γραφή μου; Η φωνή μου είναι. Όχι αυτή που βγαίνει σαν ήχος καθώς εκπνέω, μα η άλλη! Εκείνη η φωνή που πάντα μιλάει σιωπηλά μέσα μου και θέλει να φθάσει σε σένα, γιατί θέλει κάτι να σου πει, που σίγουρα το γνωρίζεις, μα ίσως να μην το θυμάσαι πια.
Πέρασαν δύο μήνες κι αναζητώντας την έμπνευση, ανέτρεξα στις πηγές της. Στο παρελθόν, στο τώρα, στο μετά, στη λύπη, στη χαρά, στα δειλινά, στις θάλασσες και στις στεριές, σε ραχούλες, σε βροχούλες και σε όλα τα καιρικά φαινόμενα. Τίποτα. Λευκό σεντόνι. Λευκή κενή σελίδα στο Word του υπολογιστή.
Κι ένα «προμεσήμερο», ξέρεις… εκείνη την ώρα που κοιτάζεις το ρολόι και σκέφτεσαι «Αχ! Έχει πολύ ακόμα για να νυχτώσει!», εκείνη την ώρα που περνάς με πορτοκαλί το φανάρι, ή ανεβαίνεις ασθμαίνοντας και φορτωμένος μια σκάλα, ή πονάει η μέση σου από την ορθοστασία, κάνεις προσθέσεις και αφαιρέσεις με το μυαλό σου, συμπαραστέκεσαι στον φίλο που χωρίζει, σε τέτοια παρόμοια στιγμή, κάποιος… «μου κούνησε το δάχτυλο»!
Κι ένα φωτάκι άναψε στο βάθος του ασυνείδητού μου. Ο Φρόυντ περιγράφει το ασυνείδητο, ως εκείνο το μέρος του μυαλού το οποίο «γεννάει» πολλές νοητικές διαδικασίες. Κι η μια διαδικασία έφερε την άλλη και θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλαιότερα για την διαφορά ανάμεσα στον Leader και στο Αφεντικό.
Κι έπιασα να σκέφτομαι, πόσες φορές τη μέρα, τον μήνα, τη σεζόν, κάποιος περίπου έξυπνος, περίπου αρχηγός, περίπου ηγέτης ή πρωθυπουργός, μου κουνάει το δάχτυλο! Ξέρεις πως είναι… Αυτό το κούνημα του δεξιού δείχτη, που συνοδεύεται κι από ελαφρύ λύγισμα του καρπού και κοιτά ευθεία κατά πάνω σου. Σε σημαδεύει στο «δόξα πατρί» και πίσω από το δάχτυλο αυτό, υπάρχει πάντα κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από εσένα. Θεωρεί εαυτόν σοφότερο, εξυπνότερο, πονηρότερο, επιδεξιότερο, ομορφότερο και σε κάθε περίπτωση σαφέστατα ανώτερο!
Κι εσύ συνήθως κοιτάζεις αυτό το δάχτυλο, αρχικά αιφνιδιασμένος, στη συνέχεια ενοχοποιημένος, εν δικαίω θυμωμένος και τελικά ταπεινωμένος. Ταπεινωμένος γιατί σου κούνησε το δάχτυλο, σε απαξίωσε, σε θύμωσε, σε ακύρωσε, σου γύρισε την πλάτη και σε προσπέρασε. Κι εσύ δεν μίλησες. Για χίλιους λόγους, σωστούς ή λάθος, δεν θα σου πω. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει την μεγαλύτερη βαρύτητα, είναι που δεν μίλησες.
Στάθηκες εκεί, μόνος ή μόνη, με το κεφάλι ενίοτε κατεβασμένο, ενώ ήθελες τόσο πολύ και απεγνωσμένα να δαγκώσεις αυτό το δάχτυλο, που με αυθάδεια κουνήθηκε μπροστά στο πρόσωπο σου ή ακόμα κι αν δεν το είδες, το ένιωσες ή το άκουσες από ένα τηλεφώνημα. Ναι αγάπη μου! Το «δάχτυλο που κουνιέται» μπροστά σου, έχει την δυνατότητα να φωνάζει και μέσα από το τηλέφωνο.
Αν έχεις περάσει τα σαράντα, αν πλησιάζεις τα πενήντα κι αν τα χαιρέτησες κι αυτά, τότε σίγουρα τα «κουνημένα δάχτυλα» που αντάμωσες είναι πολλά. Δεν διαφοροποιεί την πράξη η ιδιότητα του ανθρώπου που μπορεί να το έκανε. Δεν τον αθωώνει το αξίωμά του, ο δεσμός του μαζί σου ή η ηλικία του. Αν είσαι υπάλληλός του, ή συνεργάτης του, αν είσαι συγγενής του, αν είσαι φίλος του ή αδελφός του. Δεν τον απαλλάσσει η στιγμή. Είναι ο τρόπος, ο χαρακτήρας, η έλλειψη παιδείας και ενσυναίσθησης, είναι η έπαρση και ο εγωισμός που σηκώνουν το δάχτυλο προς το μέρος σου. Και αυτά είναι χαρακτηριστικά των ανθρώπων που στη ζωή τους έχουν ανάγκη να είναι «το Αφεντικό»!
Και είναι πάντα μία ανάγκη μας, ένας φόβος μας, μία δειλία ή μία ενοχή, μια βιασύνη στα «Ναι» και μια συστολή στα «Όχι», μια αδυναμία μας να προστατεύουμε τα όρία μας, μια λανθασμένη πεποίθησή μας, ή η χαμηλή αυτοεκτίμηση που κάποιος μάς καλλιέργησε, που μας εμποδίζει να δαγκώσουμε το δάχτυλο που υψώνεται με θράσος μπροστά μας.
Χθες βράδυ, προσπαθώντας να βάλω τάξη στο χάος του γραφείου μου, βρήκα μέσα σε έναν φάκελο ενθύμια, από ευλογημένες συναντήσεις μου, με ανθρώπους γεμάτους φως, όραμα, ευσπλαχνία, μεγαλείο ψυχής, γνώση και αγάπη. Ανθρώπους – Δασκάλους που έδωσαν έμπνευση σε όσους είχαμε την τύχη να βρεθούμε κοντά τους. Ανθρώπους που ο μόνος λόγος που άπλωναν το χέρι τους προς το μέρος σου ήταν για να σε στηρίξουν, να σε κρατήσουν όταν νόμιζες πως έπεφτες και για να σε σπρώξουν να πας παραπάνω.
Και ξαφνικά με πήραν τα γέλια…
Πόσο μικρό πια φαντάζει στα μάτια μου εκείνο το μεγάλο δάχτυλο, ενός μικρού ανθρώπου, που θέλει να είναι Αφεντικό, γιατί γνωρίζει καλά μέσα του, πως δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ Έμπνευση, Ηγέτης, Δάσκαλος.
Πάντα με την αγάπη μου,
Κατερίνα Κουτουκάκη