ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟ ΝΙΚΟ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ
Γεια, ε, γεια! Γεια σας, φίλες και φίλοι, πώς είστε; Πόσα κιλά βάλατε τα Χριστούγεννα; Ζυγιστήκατε; Βάλατε νέους στόχους; Προσωπικά, μπορώ να πω οτι οι γιορτές ήταν πολύ εποικοδομητικές…
Ανακάλυψα κάτι που το ήξερα, αλλά που ποτέ δεν είχα σκεφτεί σε βάθος. Έτσι, χωρίς να περιαυτολογώ, μπαίνω αμέσως στο θέμα.
Τοξικότητα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάναμε μια ανούσια συζήτηση, δεν είναι λίγες οι φορές που βρεθήκαμε σ’ ένα τραπέζι μαζί μ’ έναν αντιπαθητικό ή περισσότερους (έχουν την πλειοψηφία) άνθρωπο, με τον οποίο δεν μπορείς να εκφέρεις την άποψή σου. Διότι η δική του είναι η σωστή. Μόνον η δική του!
Ακόμη και στην καθημερινότητα, το περιβάλλον μας απαρτίζεται απο ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, κόμπλεξ, φοβίες, μιζέρια οι οποίοι δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι είναι γεμάτοι από αυτά, αλλά επιπλέον σου επιδεικνύουν εσένα τον τρόπο να γίνεις σαν αυτούς.
Γιατί να ξεχωρίζεις; Δεν είναι στη μόδα! Έχεις έναν στόχο και τον μοιράζεσαι; Κράξιμο!
Όχι, δεν θα τα καταφέρεις, σου λένε, συμβιβάσου, μην αγωνίζεσαι, ζήσε τη ζωή σου υπό τους όρους που σου διδάξαμε, βρες μία δουλειά και κάνε οικογένεια! Βρήκες σύντροφο; Όχι; Δεν είναι αυτός/ή για εσένα, προστατέψου! Ζήσε στο κλουβί σου και θα σου πούμε εμείς ποιός είναι ο ιδανικός ή η ιδανική για σένα.
Γιατί αφήσαμε τους εαυτούς μας και πιάσαμε τις ζωές των άλλων; Είναι σαν να έχεις το γλυκό σου, αλλά να χαλάς επίμονα με το κουτάλι το γλυκό του διπλανού σου. Το δικό σου, όμως, δεν έχει δικαίωμα να το ακουμπήσει ή να δοκιμάσει κανείς! Όσο ευπαρουσίαστο κι αν είναι, όσο κι αν δεν το τρως και απλά το κοιτάζεις, κάποια στιγμή θα χαλάσει.
Ο καθένας μας έχει εγκέφαλο που είτε λειτουργεί, είτε υπολειτουργεί… υπάρχει μέσα στο κεφάλι. Ας κρίνει ο καθένας μόνος του, τι είναι και τι δεν είναι σωστό!
Παράδειγμα; Πας στο super market για τα ψώνια της εβδομάδος. Αγοράζεις φαγητά της κρίσης σου και σκάει μύτη η γιαγιά που τα ξέρει όλα, δείχνοντάς σου πιο προϊόν είναι καλύτερο. Εντάξει, άκουσέ την, δεν είναι όμως υποχρεωτικό να κάνεις ό,τι σου πει για να μην την προσβάλεις. Ούτε χρειάζεται να σου δώσει τον αριθμό του κινητού της εγγονής της που σπούδασε γεωπόνος και δεν είναι τυχαίο που βρεθήκατε στην πτέρυγα με τα αλλαντικά, είναι της μοίρας.
Εντάξει είναι λίγο αλλήθωρη η εγγονή, έχει όμως σπίτι στη Χαλκιδική που το χτυπάει το κύμα. Δηλαδή, τι; Θα την παντρευτείς για να έχει κάποιον να της βρίσκει το σπίτι;
Γιατί αφήσαμε τους εαυτούς μας και πιάσαμε τις ζωές των άλλων;
Είδαμε οτι δεν τα βγάζουμε πέρα μ’ εμάς, οτι «πέρασε η μπογιά» μας, με αποτέλεσμα να συμβουλεύουμε τους άλλους να ζήσουν τη ζωή που δεν ζήσαμε! Εσύ όμως έκανες τις επιλογές σου, ίσως υπήρξες κι εσύ θύμα αυτής της τακτικής. Τι κάνεις τώρα; Συνεχίζεις την ίδια διαδικασία για να μην χαθεί στην επόμενη γενιά;
Καμία ιδέα εξέλιξης; Σ’ έναν κόσμο που καθημερινά ζει υπό πίεση, άγχος, στρες, σε μία κρυφή συνωμοσία που το ίδιο το σύστημα σε βάζει να αντιδράσεις για τους νόμους του και ταυτόχρονα περνάει πισώπλατα κάτι χειρότερο όποτε το βολεύει, ανακαλύπτει όποιος ακόμα δεν έχει κάμερες παρακολούθησης στο κεφάλι του, πως χωρίς να το καταλάβει, ακολουθεί ό,τι του πλασάρουν.
Υπάρχουν όμως ακόμη εκείνοι οι μετρημένοι, που προσέχουν ποιους θα ακούσουν, ποιούς θα εμπιστευθούν και είναι αμοιβαίο. Όταν είσαι ελεύθερο πνεύμα, περνάς τα σωστά ερεθίσματα στον συνομιλητή σου. Κανένας μας δεν έχει απόλυτο δίκιο. Είναι σεβαστό όμως αν επέλεξες απο μόνος σου μία άποψη. Θες να επαναστατήσεις; Μόνος δεν μπορείς… φοβάσαι πως θα αποτύχεις…
Πληροφοριακά μάθε πως το ίδιο ισχύει και για τον διπλανό σου. Ακόμα και μια Θρησκεία, λιγότερα «πρέπει» έχει απ’ όσα δημιούργησε το είδος μας. Αναμφίβολα, δεν είναι εφικτό να είναι όλα ρόδινα. Δεν θα είχε ενδιαφέρον η ιστορία μας διαφορετικά. Χρειάζεται παρατηρητικότητα για να συνεχίσουμε ανώδυνα την ζωή μας. Τα μάτια μας λοιπόν 14!
Ας διώξουμε όλους αυτούς που προσπαθούν να σβήσουν τη φλόγα μας και ας ανοίξουμε τις πόρτες σε όσους κρατούν τη δική τους ανοιχτή. Η ένωση των φλογών θα κάνει εντυπωσιακή φωτιά, η οποία θα μας ζεσταίνει τα βράδια που θα συζητάμε σε μία παραλία με την παρέα…
Διώξτε την τοξικότητα!
Ήμουν ο Ζώης Ρουσφέτις και για μία ακόμη φορά, κατέληξα στο ερώτημά μου…
Ναι, αλλά κάνοντας ο καθένας ό,τι θέλει, θα γίνουμε ξέφραγο αμπέλι. Ένα κοπάδι χωρίς βοσκό, ενώ αν κάνεις ό,τι και οι άλλοι, επιβιώνεις….
Αν πάρεις ρίσκο, κινδυνεύεις να φας τα μούτρα σου. Είναι δυνατόν, μια τόσο δα γη να χωρέσει ολονών τις επιλογές; Μήπως να κάνουμε μια μικρή θυσία; Δεν πειράζει αν είμαστε δυστυχισμένοι… λίγο παραπάνω κρασί και θα γίνουμε Ευτυχισμένοι-Δυστυχισμένοι. Πού να επαναστατούμε τώρα, ρε παιδιά; Περιμένω και απάντηση απο το βύσμα που έβαλε ο πατέρας μου για να με διορίσουν…