ΚΥΜΑΤΟΘΡΑΥΣΤΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ

Είχε μια παγωνιά η βραδιά σήμερα.
Το κρύο περόνιαζε το σώμα της.
Ήθελε όμως να πάει εκεί.
Εκεί που άρχισαν όλα.
Εκεί ήθελε να δώσει τον δικό της αποχαιρετισμό.
Πήγε λοιπόν στο εκκλησάκι.
Η νύχτα πλησίαζε.
Τα κύματα που σηκώνονταν έμοιαζαν στην τρικυμία της καρδιάς της.
Έμοιαζε να θυμάται στιγμές.
Φαινόταν στις εκφράσεις
του προσώπου της.
Πότε γλύκαινε κι ένα χαμόγελο
διαγραφόταν στα χείλη της.
Και πότε αγρίευε και έμοιαζε
στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Δεν φυλακίζεται η θάλασσα,
σκεφτόταν φωναχτά.
Ελεύθερη είναι και νοιώθει.
Κι ανάλογα πώς της φέρονται…
φέρεται.
Κυματοθραύστης
έγινε αρκετές φορές η ψυχή της.
Μα κουράστηκε…
Κουράστηκε να ζει
σ’ έναν αιώνιο πόλεμο.
Προτίμησε την ελευθερία.
Να ηρεμεί και να φουρτουνιάζει
όποτε της κάνει κέφι.
Γιατί δεν εκτίμησαν τις στιγμές
που τους έδωσε.
Διεκδικούσαν πάντα περισσότερα.
Ενώ δεν άξιζαν ούτε καν αυτά.
Γιατί δεν ένοιωθαν.
Γιατί όλο ζητούσαν.
Κι απαιτούσαν.
Δεν ήξεραν…
Δεν τους έμαθε κανείς
πως στην αγάπη δίνεις.
Δεν περιμένεις τίποτα από τον άλλο.
Μόνο να σ’ αγαπά γι’ αυτό που είσαι.
Τόσο δύσκολο είναι αυτό;
Κοιτούσε τα κύματα που έσκαγαν στους βράχους με μανία και πονούσε.
Πονούσε λες κι ήταν εκείνη που μαστίγωνε η ματιά του το κορμί της.
Κυματοθραύστης όμως
δεν θα γίνει ποτέ πιά.
Για κανέναν.
Γιατί όποιος αγαπά… καταλαβαίνει.
Δεν χρειάζεται εξηγήσεις.
Φτάνει ένα κοίταγμα.
Μια αγκαλιά.
Τίποτα άλλο.
Οι στιγμές διαδέχονταν η μία την άλλη.
Νομίζω την είδα να κλαίει κάποια στιγμή.
Δεν πλησίασα όμως.
Ήξερα πως ήταν ιερή στιγμή για εκείνη.
Έφυγε ένας χρόνος και ήρθε ο νέος.
Δεν ήθελε να ξεχάσει τίποτα
απ’ όλα όσα έζησε.
Να τα θυμάται ήθελε.
Απλά ήθελε να αποχαιρετήσει το ταξίδι.
Αυτό που έκανε στα μάτια του.
Γιατί δεν θα ξαναταξιδέψει.
Τα ταξίδια της τελείωσαν εκεί.
Σ’ εκείνο το πρώτο κοίταγμα.
Το κρατάει φυλαχτό της στην καρδιά.
Και γράφει τον δικό της επίλογο.
Έζησε σαν τη θάλασσα τη ζωή της.
Γι’ αυτό την αγαπά τόσο πολύ.
Κι εκείνη την καταλαβαίνει.
Πάντα την καταλάβαινε.
Νέα αρχή από αύριο.
Με την καρδιά της να μαλακώνει
από τον πόνο… μέρα τη μέρα.
Βήμα το βήμα.
Αντίο λοιπόν, φώναξε.
Κι έφυγε…

Ιανουάριος 2020