ΕΠΕΖΗΣΕΣ! ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ

Πόσα κομμάτια εδώ κι εκεί σκόρπια.
Νοιώθεις διαμελισμένος.
Παρατημένος σε μια γωνιά.
Άχρηστος πια.
Έτσι νιώθεις για λίγο καιρό.
Δεν έχει τίποτα νόημα.
Ούτε καν η ζωή.
Και ψάχνεις μέσα σου το γιατί.
Σκαλίζεις την ψυχή σου συθέμελα.
Αιμορραγείς και πονάς μα συνεχίζεις.
Ύστερα βρίσκεις τα κομμάτια σου.
Ένα ένα με προσοχή τα μαζεύεις.
Με δάκρυα τα κολλάς πάλι.
Πανίσχυρη κόλλα τα δάκρυα της ψυχής.
Φτιάχνεις το σώμα…
Ύστερα το κεφάλι…
Πόδια, χέρια.
Μα είναι κάτι κομμάτια σαν κρύσταλλα.
Χιλιάδες σκόρπια κομμάτια.
Η καρδιά σου…
Δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια.
Όπως και να τα κολλήσεις…
Κάποιο θα λείπει.
Πάντα κάποιο θα λείπει.
Και τα δάκρυα κάποια στιγμή στερεύουν.
Το πρόσωπο γίνεται ανέκφραστο.
Κοιτά χωρίς να βλέπει.
Βλέπει στο κενό.
Ώσπου έρχεται η στιγμή…
Σηκώνεις το βλέμμα
και βλέπεις τον ήλιο.
Λυπάσαι που έχασες τόσες στιγμές.
Η ζωή είναι τώρα.
Δεν είναι πρόβα.
Λες και ξανά λες στον εαυτό σου.
Και αρχίζεις να βλέπεις χρώματα.
Να βλέπεις ανθρώπους.
Και γελάς που γύρισες.
Έστω τώρα.
Ζεις ξανά.
Βήμα βήμα.
Στιγμή τη στιγμή.
Επέστρεψες…
Επέζησες…