ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Η είδηση του θανάτου του τελευταίου βασιλιά της χώρας μας φαίνεται πως βρήκε την κυβέρνηση απροετοίμαστη. Δεν εξηγείται διαφορετικά η μικρόψυχη και αψυχολόγητη απόφαση απέναντι στον αποθανόντα γέροντα βασιλιά και η εξ αυτής αγανάκτηση και πικρία ενός μεγάλου τμήματος του κυβερνώντος κόμματος.
Μία απόφαση η οποία, ως φαίνεται, ελήφθη υπό το κράτος της ανησυχίας, λόγω των επερχόμενων εκλογών και του εξ αυτών φόβου της αντίδρασης του κεντρώου τμήματος του εκλογικού σώματος.
Ωστόσο, οι κρίσιμες στιγμές και οι σωστές αποφάσεις αναδεικνύουν τον ηγέτη. Και ο ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του και τον λαό του έρχεται η στιγμή που πρέπει να λάβει και αποφάσεις που ίσως θέσουν σε κίνδυνο ακόμη και την επανεκλογή του. Και αφού τις λάβει, οφείλει και να τις ανακοινώσει ο ίδιος στον λαό με παρρησία και ειλικρίνεια. Και τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο λαός και θα τις κατανοήσει και θα τις αποδεχθεί.
Διότι αδυνατώ να πιστέψω ότι η μεγαθυμία, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ελληνικής ψυχής, έπαυσε να χαρακτηρίζει τους Έλληνες και ιδιαίτερα το κεντρώο κομμάτι της πολιτικής μας σκηνής, το οποίο διακρίνεται και για τη σύνεση και για την σοβαρότητά του. Η απάντηση, άλλωστε, στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση έχει ήδη δοθεί με το εντυπωσιακό ποσοστό 70% υπέρ της κηδείας δημοσία δαπάνη σε σχετική δημοσκόπηση.
Η απόφαση μη απόδοσης τιμών αρχηγού κράτους στον αποθανόντα και η κηδεία του ως ιδιώτη αποτελεί ασέβεια προς το ίδιο το ελληνικό κράτος και την Ιστορία μας. Προσβολή προς τους βασιλείς πολλών ευρωπαϊκών χωρών, οι περισσότεροι εκ των οποίων συνδέονται με δεσμούς αίματος με τον εκλιπόντα. Διότι ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας δεν υπήρξε ιδιώτης. Υπήρξε συνταγματικός βασιλιάς, εγγονός του βασιλιά Κωνσταντίνου Α που πρωταγωνίστησε στους απελευθερωτικούς μας αγώνες, αγάπησε την Ελλάδα και τους Έλληνες και τον αγάπησαν και εκείνοι.
Σε μία εποχή δε, κατά την οποία αγωνιζόμαστε να φέρουμε στην Ελλάδα τα γλυπτά του Παρθενώνα και η διαπραγμάτευση αυτή απέπνεε ήδη έναν ούριο άνεμο, είναι μεγάλο λάθος να προσβάλλουμε με την απόφαση αυτή τον θεσμό της βασιλείας, θεσμό τον οποίο άλλοι λαοί, και ιδιαίτερα οι Άγγλοι, διατηρούν και τιμούν ακόμη με θρησκευτική ευλάβεια…
Οι δικαιολογίες που προβλήθηκαν και συνεχίζουν να διατυπώνονται σε μία προσπάθεια να κατευνάσουν τα πνεύματα και την οργή ψηφοφόρων της ΝΔ και όχι μόνο, δεν έγιναν ασμένως δεκτές. Το κομμάτι του ελληνικού λαού, το οποίο είναι συνδεδεμένο με τον θεσμό και κυρίως με τα πρόσωπα του τέως βασιλιά και της οικογένειάς του, θεωρώ πως δύσκολα θα συγχωρήσει την απόφαση του Πρωθυπουργού. Ο μόνος ίσως λόγος ο οποίος και θα τους επαναφέρει στην κομματική τους στέγη, είναι ο φόβος της επιστροφής του κ. Τσίπρα, τον οποίο θεωρούν προδότη της Ιστορίας και της πατρίδας τους. Αλλά και πάλι δεν θα συγχωρήσουν στον κ Μητσοτάκη αυτό το λάθος.
Ένα άλλο κομμάτι του ελληνικού λαού, οι προσηλωμένοι στις αρχές και τα ιδεώδη της φυλής, είναι βαθιά πεπεισμένοι πως ο σεβασμός προς τον νεκρό βασιλιά, όποιος και αν είναι και ό τι και αν έχει πράξει στη διάρκεια του βίου του, αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της εθνικής και χριστιανικής παράδοσης και του πολιτισμού μας.
Και αποτελεί γεγονός ότι, ανεξαρτήτως της ιδεολογίας και της κομματικής ταυτότητας κάθε αποθανόντος Πρωθυπουργού ή Προέδρου αυτής τη χώρας, ουδέποτε εξετάσαμε ποιο ήταν το έργο του, τα λάθη ή οι επιτυχίες του, ώστε με κριτήριο όλα αυτά να αποφασίσουμε, αν δικαιούται ή όχι την κηδεία δημοσία δαπάνη.
Ουδείς πολίτης αυτής της χώρας πιστεύει ότι για την οικογένεια του αποβιώσαντος τίθεται θέμα οικονομικό για την ταφή του, χωρίς την κρατική χορηγία. Αποτελεί, εντούτοις, θέμα ηθικής και συνειδησιακής τάξης για όλον τον ελληνικό λαό και τους κυβερνώντες.
Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ κυβέρνησε αυτή τη χώρα, πριν εκπέσει από το αξίωμά του, βάσει των φυσικών χαρισμάτων και δυνατοτήτων του, όπως και άλλοι Έλληνες Πρωθυπουργοί. Διέπραξε πολιτικά λάθη, όπως και εκείνοι διέπραξαν. Αγάπησε αυτή τη χώρα, όπως και εκείνοι αγάπησαν.
Μα ο Κωνσταντίνος, εκπεσούσης της μοναρχίας, εξέπεσε και του αξιώματός του, ισχυρίζονται ορισμένοι, και άρα είναι πλέον ιδιώτης. Και ως ιδιώτης πρέπει και να ταφεί.
Με τη λογική αυτή και οι τέως και πρώην Πρωθυπουργοί, αφού ολοκλήρωσαν τη θητεία τους και ο λαός τους έχει στείλει σπίτι τους ή στην αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, δεν είναι πλέον αρχηγοί κράτους, άρα δεν θα έπρεπε να δικαιούνται την μέγιστη μετά θάνατον τιμή. Ωστόσο, ως γνωστόν, άπαντες τιμώνται, επειδή διετέλεσαν αρχηγοί κράτους, βραχύβιοι ή μακρόβιοι, με θετικό ή αρνητικό πρόσημο στη θητεία τους, δεν έχει σημασία.
Ο τελευταίος βασιλιάς κυβέρνησε εννέα χρόνια τον ελληνικό λαό. Ήταν αρχηγός των ενόπλων μας δυνάμεων. Χρυσός Ολυμπιονίκης.
Για ποιο λόγο δεν δικαιούται αυτήν την τιμή;
Ούτε κρίθηκε ένοχος εσχάτης προδοσίας και για τον λόγο αυτό του αφαιρέθηκε ο τίτλος του βασιλέως, ούτε εγκλημάτησε κατά του λαού του ούτε οδήγησε στις φυλακές αντιφρονούντες, εξόρισε και θανάτωσε τον λαό του και γι’ αυτό και παύθηκε από το αξίωμά του.
Η απόφαση του λαού δεν αφορούσε τον ίδιο, αλλά το πολίτευμα και όποιος βασιλιάς και να βρισκόταν στη θέση του, ακόμη και ο πιο επιτυχημένος, θα κηρυσσόταν έκπτωτος και θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τον τόπο του.
Και αυτή την απόφαση ο τελευταίος βασιλιάς της χώρας την σεβάστηκε.
Δεν χρησιμοποίησε τον στρατό, δεν άδραξε τα όπλα, δεν αναμείχθηκε στην πολιτική. Έζησε για ένα μεγάλο διάστημα στην Αγγλία και επέστρεψε στην Ελλάδα σε μεγάλη ηλικία, για να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη χώρα που γεννήθηκε και αγάπησε.
Και αντί ως λαός να εξοργιζόμαστε με τις προσβολές που του έγιναν, όπως η αφαίρεση της ιθαγένειας, η οποία δίδεται σήμερα απλόχερα στους ξένους που ζουν στη χώρα μας, η απαίτηση να αποκτήσει επίθετο, ενώ ήταν γόνος βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης και υφίσταται ως θεσμός ακόμη και σήμερα σε δημοκρατικές χώρες, η απαξιωτική αναφορά προς το πρόσωπό του με σκωπτικά επίθετα και απαξιωτικά δημοσιεύματα, ενώ αποσιωπάται συνήθως η καταστροφική διακυβέρνηση Πρωθυπουργών, ώριμων σε ηλικία και με ελληνική καταγωγή, και παραβλέπονται προκλητικά τα εγκληματικά λάθη που διέπραξαν κατά της ίδιας τους της πατρίδας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η πλειονότητα όσων αντιδρούμε σ’ αυτήν την προσβολή προς έναν νεκρό και ακίνδυνο εδώ και 50 χρόνια βασιλιά, δεν επιθυμούμε την επαναφορά της βασιλείας στη χώρα μας, όπως ορισμένοι πιστεύουν. Ο θεσμός αυτός καταργήθηκε με δημοψήφισμα και άπαντες το σεβάστηκαν. Οι Έλληνες, ως γνωστόν, δεν προσκυνάμε κανέναν, ούτε βασιλιά ούτε αφέντη, ο μέγας Αλέξανδρος το είχε απαγορεύσει ο ίδιος στον λαό, τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς του.
Όμως, αρνούμαστε να στερήσουμε από έναν πρώην αρχηγό κράτους την ταφή με τιμές αρχηγού κράτους.
Και απευθυνόμενη στους σκεπτόμενους αριστερούς αυτής της χώρας που αδυνατούν να ακολουθήσουν το σκεπτικό μας και να κατανοήσουν την πικρία μας, ερωτώ:
Ήταν άξιοι αυτής της τιμής όλοι όσοι έως και σήμερα έτυχαν αυτής; Θα είναι άξιοι και όσοι ακόμη ζουν και κάποια μέρα θα φύγουν; Και πόσο μεγαλείο ψυχής χρειάστηκε και θα χρειαστεί και από τους δεξιούς αυτής της χώρας, να συγχωρήσουν δικά σας στελέχη και αρχηγούς και, ενώ δεν πίστευαν ότι άξιζαν αυτή την τιμή, το σεβάστηκαν και θα το σεβαστούν και στο μέλλον;…
Ο τρόπος που χειριζόμαστε ως λαός και κυβέρνηση αυτό το θέμα, είναι και ο καθρέπτης του ίδιου του πολιτισμού μας. Και δυστυχώς, εκτός από την απαράδεκτη, ανασφαλή και φοβική αυτή αντιμετώπιση απέναντι σε έναν νεκρό πια βασιλιά, έρχεται και η άθλια 50ετής κατάσταση στο Τατόι να επιβεβαιώσει και να δικαιολογήσει την αρνητική εικόνα που έχουν για μας οι ξένοι.
Λαοί εχθρικοί προς τους βασιλείς δυνάστες τους, οι οποίοι και τους εξεδίωξαν και τους θανάτωσαν, όπως οι Γάλλοι και οι Ρώσοι, διατήρησαν με ευλάβεια και σεβασμό τα ανάκτορα και τα μετέτρεψαν σε μουσεία σε άριστη κατάσταση για τους πολίτες της χώρας τους και τους επισκέπτες της.
Αντίθετα εμείς όχι μόνο δεν τα διατηρήσαμε στην κατάσταση που τα παραλάβαμε, αλλά τα εγκαταλείψαμε στη φθορά του χρόνου, θέλοντας μάλλον να τιμωρήσουμε τους ιδιοκτήτες μέσω αυτών και να εκδικηθούμε τον θεσμό που οι ίδιοι οι προγονοί μας έφεραν στη χώρα και δεν μας επιβλήθηκε με τη βία.
Και σήμερα τελευταία στιγμή σπεύδουμε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, για να μην εκτεθούμε στους υψηλούς επισκέπτες που έρχονται να τιμήσουν τον νεκρό βασιλιά που εμείς αρνούμαστε να τιμήσουμε…
Εγώ όμως πιστεύω ακόμη στον ελληνικό λαό, και ξέρω πως σε όποιο κόμμα και αν ανήκει και σε όποιον χώρο, αριστερό, κεντρώο, δεξιό, εκείνη την ιερή ώρα της νεκρώσιμης ακολουθίας και της ταφής θα αρθεί στο βάθρο της Ιστορίας και θα αποθέσει, είτε διά ζώσης είτε νοερά, ένα λουλούδι από την ελληνική γη που θα τον σκεπάσει, μία ευχή, στον τάφο του τελευταίου Έλληνα βασιλιά.
Θα απευθύνει τις λιτές μαζί με την οικογένεια και τους υψηλούς προσκεκλημένους στον Θεό της Ελλάδας να τον συγχωρήσει.
Ο γαρ νεκρός δεδικαίωται και ο μέγας ελληνικός λαός γνωρίζει να λοιδορεί, να τιμωρεί αλλά και να συγχωρεί μαζί με τον Φιλεύσπλαχνο Θεό του.
Ο βασιλεύς απέθανε, σφραγίζοντας με τον θάνατό του μία ολόκληρη εποχή, η ελληνική δημοκρατία ακόμη δοκιμάζεται…
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.