ΘΑΝΑΣΗΣ ΞΑΝΘΟΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΞΑΝΘΟ
Η Παρασκευή Ανεβλαβή με αφορμή την ποιητική της συλλογή «Πάνω σε αυτή τη γη αγκάθια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Agrafina μου μιλάει για την τέχνη της ποίησης, τι σημαίνει για την ίδια και πόσο την έχει αλλάξει σαν άνθρωπο.
Η Παρασκευή Ανεβλαβή είναι νέο, δημιουργικό και πολλά υποσχόμενο πλάσμα. Γράφει θεατρικά έργα αλλά και λογοτεχνικά, αλλά αυτό που την χαρακτηρίζει είναι το συναίσθημα και τα κίνητρα για σκέψη που δίνει μέσα από τα γραπτά της.
«Πάνω σε αυτή τη γη αγκάθια». Αυτή είναι η νέα σου ποιητική συλλογή! Τι πραγματεύεται και πιο το έναυσμα για να γραφεί;
Πάνω σε αυτή τη γη αγκάθια… Θεωρώ ότι δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστός τίτλος για μια ποιητική συλλογή που μιλάει για τους ανθρώπους. Τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Για τα λάθη και ότι μας κρατάει πίσω. Κάθε στοίχος είναι και ένα διαφορετικό «αχ». Δικό μου ή άλλων. Σε οποιοδήποτε κι αν ανήκει, σίγουρα είναι κάτι που με αγγίζει και θέλω να μιλήσω γι’ αυτό.
Γιατί ποίηση;
Γιατί ποίηση… Έλα ντε! Μέχρι το 2022 το θεωρούσα κάτι άπιαστο και πολύ δύσκολο. Και σίγουρα είναι. Θυμάμαι το χειμώνα του 2023, βρισκόμουν στην Αθήνα και η πολύ καλή μου φίλη, Ε.Γ. , μου διάβασε κάποιο ποίημα που είχε γράψει και ενώ έχω διαβάσει πολύ ποίηση στη ζωή μου για κάποιο λόγο… Με μάγεψε. Ίσως επειδή είδα αυτό που έλεγε, αυτό που είχε γράψει, μέσα στα μάτια της. Εκεί ένιωσα ότι η ποίηση δεν είναι μόνο ομοιοκαταληξία και «περίεργες» λέξεις. Είναι συναίσθημα. Το δικό μου συναίσθημα. Ήξερα, από εκείνη τη στιγμή, ότι ήθελα να μιλήσω και με αυτή την τέχνη. Και τα κατάφερα!
Η γραφή σου μιλάει για αλήθειες, έρωτες, αγάπες αλλά κρύβεται και μια μελαγχολία που μιλάει στις καρδιές μας! Πώς συνάδει ο τίτλος με το περιεχόμενο;
Μα ο τίτλος είναι το περιεχόμενο! Αν κάθε άνθρωπος είναι ένα λουλούδι, οπουδήποτε λουλούδι, υπάρχουν ανάμεσα και τα αγκάθια που μας πονάνε και μας θλίβουν που τα όνειρά μας σβήνουν.
Η αλήθεια και το ψέμα είναι κάτι σχετικό, ανάλογα από ποια οπτική γωνία το βλέπεις. Όσο για τον έρωτα… Προτιμώ την αγάπη, που σίγουρα είναι πιο μελαγχολική. Κρύβει μια όμορφη θαμπάδα πίσω απ’ τα λόγια αγάπης, ένα φόβο. Τουλάχιστον για ‘μένα. Αλλά δε θα την άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Μου δίνω ώθηση να ανέβω κι άλλο σκαλί, να προχωρήσω στην ανηφόρα τη στιγμή που δεν έχω άλλη ανάσα. Η αγάπη μου αρέσει γιατί… Στην απόλυτη μορφή της δεν έχει μόνο χρυσόσκονη αλλά και δάκρυα. Και σίγουρα σε κάθε σχέση μας έχει θέση. Φιλική, ερωτική, οικογενειακή…
Με αγάπη μιλάω για όσους γράφω. Για όσους, ίσως, δεν είναι πια εδώ. Και κυρίως για όσους έχουν ανάγκη αυτή τη μελαγχολία της αγάπης. Γι’ αυτό το φιλί μετά το δάκρυ.
Πόσο εύκολο είναι να γράψεις σήμερα ποίηση και πόσο εύκολο να κατανοηθεί από το κοινό;
Αν περίμενα κατανόηση απ’ το κοινό –γενικά, δε θα έγραφα τίποτα. Θέλω να μιλήσω, αυτό μόνο. Η ποίηση, νόμιζα, ότι είναι για λίγους. Και έκανα λάθος. Για όλους είναι, αρκεί να κάνουν τον κόπο να την ακούσουν. Όπως ακούμε ένα τραγούδι, μια μελωδία που μας αγγίζει, έτσι ακριβώς είναι και η ποίηση. Εξάλλου, ποιος μπορεί –ποιος έχει τη δύναμη, να αντισταθεί σε ένα στίχο; Η ταύτιση είναι αναπόφευκτη. Και παλεύουμε να μην κλάψουμε, να μην τρέξουν τα δάκρυα μας, να μη δείξουμε την ευαίσθητη πλευρά μας. Ενώ κατά βάθος ξέρουμε ότι αυτό μας εκφράζει, αλλά ίσως φοβόμαστε και τον ίδιο μας τον εαυτό κάποιες φορές.
Θεατρικά τι καλό ετοιμάζεις;
Θεατρικά… Και καινούρια και παλιά! Κυρίως από Ιανουάριο του 2026 να περιμένετε κι άλλες αληθινές ιστορίες της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Αμερικής, με δικές μου πινελιές, να ανέβουν σε θεατρικές σκηνές της Αθήνας και όχι μόνο. Δε μπορώ να πω ακόμα πολλά, εκτός από ότι δύο από αυτά είναι μονόλογοι για γερά νεύρα. Η ποίηση σίγουρα είναι για όλους, τα θεατρικά μου έργα όμως είναι μόνο για όσους αντέχουν.
Τι είναι τέχνη για σένα και πώς σε βοηθάει να εξελίσσεσαι;
Αχ! Η τέχνη, για ‘μένα, είναι… μερικά λεπτά έξω απ’ τον κόσμο αυτόν. Σα να πετάω. Είναι ο τρόπος μου να μιλήσω και να με ακούσουν. Γιατί ξέρω πως με ακούν, γι’ αυτό κάποιοι έχουν ενοχληθεί. Ξεβολεύτηκαν, αλλά αυτό ακριβώς είναι που θέλω να κάνω. Από μικρή, εδώ και δώδεκα χρόνια δηλαδή που γράφω, αυτό που θέλω είναι να διώξω το σκοτάδι που κρύβω κι εγώ μέσα μου –όπως όλοι μας, και να αποδείξω ότι υπάρχει κάπου λίγο φως ακόμα και στα πια μαύρα και ανήλιαγα κομμάτια της ψυχής μας. Η κωμωδία δεν είναι τα είδος που θα έγραφα (τουλάχιστον όχι ακόμα), αλλά μέσα σε κάθε σκληρό κόσμο που δημιουργώ πάντα υπάρχουν οι στιγμές που θα κάνουν τον κόσμο να γελάσουν. Αυτό νομίζω ότι αρκεί.
Τι λες στον εαυτό σου όταν σε κοιτάς στον καθρέφτη;
Ανάλογα. Όταν έχω χρόνο, και κοιτάω τον εαυτό μου βλέπω τα χρόνια που πέρασαν. Εικοσιέξι χρόνια πάνω απ’ το κορμί, το πρόσωπο και το μυαλό μου. Κάθε λεπτό χαράς και λύπης. Κάθε δάκρυ που μου σκόπησα και κάθε μεγάλο βαθύ χαμόγελο. Το, αστείο, γέλιο μου και τις αμέτρητες αλλαγές στα μαλλιά μου. Κάτι που αγαπώ να κάνω είναι να χορεύω μπροστά στον καθρέφτη μου, με disco μουσική τινάζοντας τις μπούκλες μου και ζώντας σε μια άλλη εποχή, όντας μια άλλη γυναίκα, έχοντας όμως την ίδια προσωπικότητα.
Γράφεις κάτι άλλο αυτή την περίοδο;
Πάντα θα γράφω κάτι, οτιδήποτε. Πρόσφατα τελείωσα ένα θεατρικό κείμενο για μια σπουδαία ιστορική προσωπικότητα, ο πρώτος πολύ σημαντικός γυναικείος ρόλος που έχω γράψει. Όσο για την ποίηση… Γράφω συνέχεια. Δεν είναι κάτι που το ψάχνω, βγαίνει φυσικά από μέσα μου. Άνθρωπος είμαι και νιώθω, πονάω, γελάω, αγαπάω και όλα αυτά βγαίνουν σε μαγικές λέξεις απ’ τη ψυχή μου. Και να σας πω και κάτι άλλο;
Μαθαίνεις ξαφνικά να ζεις
Σε μια αβεβαιότητα, σε μια φανταστική
Πνικτική –Πραγματικότητα
Μάτια επικριτικά παντού
Κι εσύ καταπιέζεις τα θέλω σου
Όσα πάλεψες να αποκτήσεις, για όσα έκανες τα πάντα
ζωή, να τους χαρίσεις.
Τα χέρια σου έχεις ματώσει,
Τα δάκρυα σου έχουν παγώσει,
Τα δάχτυλά σου κι αν δεν αγγίζουν τη νωθρή, θαμπή πραγματικότητα
Την άσημη και βασανιστική Αβεβαιότητα.
Συγγραφέας: Παρασκευή Ανεβλαβή
Τίτλος βιβλίου: Πάνω στη γη αγκάθια
Διαστάσεις: 14×21
Σελίδες: 108
ISBN 978-618-585-617-5
Εκδόσεις Agrafina