ΝΙΚΟΛ ΚΟΥΡΟΜΙΧΕΛΑΚΗΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΟΛ ΚΟΥΡΟΜΙΧΕΛΑΚΗ
Ισορροπώ και πάλι
πάνω σ’ αυτό το λεπτό
σκοινί που με κρατά ψηλά.
Πελώρια εσύ και υπερκόσμια
μουσική των Σαργασσών.
Ένα πελώριο χάσμα που ανοίγεις
κάτω από τα πόδια μας, κάτω
από τα βλέφαρά μας για να μας
καταπιείς ολόρθους.
Ένας λεπτός μουσικός φθόγγος
όμως μας κρατάει ζωντανούς.
Πάλλομαι σαν πολύχρωμη χορδή,
τεντωμένη πάνω στο ίδιο όργανο.
Μιά πελώρια ονειρική φαντασίωση
είμαστε και τίποτα άλλο.
Τις νύχτες του φωτός. Κάτω από το
λίκνο του έρωτα ξεπροβάλλουμε
τρυφερές γλαδιόλες ώριμες σαν
σταφύλια που θα γίνουν κρασί
στα τελευταία δευτερόλεπτα
του τραγουδιού.
Παραμύθια, παιδιά και ο ίλιγγος
της πτώσης μας στη γη.
Φωνές που γκρεμίζονται.
Ισορροπώ πάνω στο λεπτό σκοινί.
Οι θεατές ξεσφίγγουν τα μανίκια τους
αδημονώντας.
Είναι η μεγάλη στιγμή της πτώσης.