ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ

Η Άνοιξη σαν έφτασε με βρήκε σκεπτικό, να διώξω τα παράσιτα να βρω το λογικό.

Καρδιά που πλέον σιώπησε και μου ζητά συγγνώμη.
Δεν ρώτησε τι ήθελα να σχηματίσει γνώμη.

Εκείνη αντιστάθηκε στο όχι του μυαλού, κι αν πάλι παραστρατησε τραβάει για αλλού.

Της έλεγα περίμενε μην πας τόσο ψηλά, η πτώση θα ‘ναι άσχημη και πάλι όλα θολά.

Εκείνη δεν με άκουσε, ο πόνος την τραβάει, ελπίδες έχει κι όνειρα να βρει όσα ζητάει.

Πολλά ειν’ τα παθήματα πολλές και οι πληγές
ψυχή που πλέον ζήτησε να δώσει διαταγές.

Προστάζει στη διαχείριση να είναι το μυαλό,
καρδιά που υποβαθμίστηκε σαν όργανο απλό.

Οι χτύποι της βαραίνουνε κι όλο στενοχωριέται, πιστεύει ακόμα κάθε τι,
με αγάπη ξεπερνιέται.

Σε κάθε νέο πρόσωπο δεν έδινα αξία,
ιός είναι το αίσθημα μα έχω ανοσία.

Ο χρόνος πλέον κύλησε
και πίσω δεν γυρίζει,
επέλεξα τον φόβο μου
να με περιορίζει.

Κενό που εμφανίστηκε από το πουθενά, και το μυαλό μου πρότεινε,
τη λύση απ’τα δεινά.

Να δώσω εγώ την έγκριση και πάλι στην καρδιά
να ακούσω όλα τα θέλω της
με μία αγκαλιά.

Όλα ξανά στην θέση τους,
σε λίγο ξεκινάω,
να βγω να βρω τα όνειρα
που χρόνια
αποζηταω.

Να ακούσω με το αίσθημα και με τη λογική μου,
να κάνω πλουσιότερη,
όλη την ύπαρξή μου