ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι γνωστό ότι οι ενωμένες δυνάμεις φέρνουν πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα. Παραμύθια, ιστορικά γεγονότα, μέχρι και παροιμίες, μας βεβαιώνουν ότι «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη».
Υποκλίνομαι. Έλα, όμως, που πέρασαν μερικοί γίγαντες του πνεύματος που διαλαλούσαν ότι ένας και μόνον ένας, όταν το θέλει, μπορεί να ταρακουνήσει τον κόσμο ολόκληρο!
Ο Καζαντζάκης κραυγάζει ότι πρέπει πάντα να δρας σαν να μην υπάρχει άλλος στον κόσμο, ότι εσύ μόνος μπορείς να νικήσεις τους πάντες.
Με το 2017 να μας αποχαιρετά – εμείς απασχολημένοι με την κατασπατάληση της καθημερινότητάς μας και δεν ξέρω αν θυμηθούμε να ανταποδώσουμε τον χαιρετισμό – κάνω κάποιες σκόρπιες σκέψεις.
Ναι, δεν μπορώ να συμμαζέψω το μυαλό μου, δεν μπορώ να χαρώ, όπως άλλες χρονιές. Το δράμα της καταρρέουσας ανθρωπότητας με συγκλονίζει και αναρωτιέμαι αν είχε δίκιο ή όχι ο Καζαντζάκης.
Σαν αστραπή, μού έρχεται κι άλλος ένας συνοδοιπόρος του που έζησε νωρίτερα από τον μεγάλο στοχαστή μας. Ένας Γάλλος, επίσης συγγραφέας, άνθρωπος των γραμμάτων, καλαμαράς.
Το όνομά του: Εμίλ Ζολά.
Τον γνωρίζετε, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να συζητήσουμε για την Τερέζα Ρακέν ούτε για την περίφημη Νανά. Δεν θέλω να συζητήσω για κανένα συγγραφικό του έργο.
Θέλω να σας θυμίσω μια καταιγίδα γραφής, ένα τρομερό πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα L’ Aurore με τον πηχυαίο τίτλο «Κατηγορώ»!
Ένας άνθρωπος, ένας γραφιάς, είχε την ψυχική δύναμη και το ηθικό ανάστημα να εναντιωθεί σ’ ολόκληρο το γαλλικό κράτος, να το ταρακουνήσει και να εισακουσθεί, να φέρει, δηλαδή, αποτέλεσμα, απευθυνόμενος, μέσω της εφημερίδας, στον πρωθυπουργό.
Να μερικές από τις φράσεις- καταπέλτες, που φανερώνουν τους αποδέκτες των κατηγοριών του:
-Κατηγορώ τον αντισυναταγματάρχη Πατύ ντε Κλάμ, γιατί υπήρξε ο σατανικός δράστης της δικαστικής πλάνης…
-Κατηγορώ τον στρατηγό Μερσιέ γιατί, το λιγότερο από πνευματική ανεπάρκεια, έγινε συνένοχος του μεγαλύτερου ανομήματος του αιώνα…
-Κατηγορώ τον στρατηγό Μοιγιό, γιατί είχε στα χέρια του αναμφισβήτητες αποδείξεις της αθωότητας του Ντρέιφους και τις έπνιξε…
-Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Μπουαντέφρ και τον στρατηγό Γκόνζ, γιατί υπήρξαν συνένοχοι του ίδιου εγκλήματος…
-Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Πελλιέ και τον ταγματάρχη Ραβαρί, γιατί έκαμαν μια εγκληματική προανάκριση, με την πιο τερατώδη μεροληψία…
-Κατηγορώ τους τρεις γραφολόγους Μπελόμ, Βαρινιάρ και Γουάρ, γιατί συνέταξαν ψεύτικες εκθέσεις απατεώνων…
-Κατηγορώ το Υπουργείο Στρατιωτικών και το Επιτελείο, γιατί έκαμαν στις εφημερίδες, ιδιαίτερα στην «Αστραπή» και στην «Ηχώ των Παρισίων», μια βδελυρή και απαράδεκτη εκστρατεία για να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη…
-Κατηγορώ, τέλος, το πρώτο Στρατοδικείο, γιατί παραβίασε το δίκαιο…Πόσοι άνθρωποι του πνεύματος του καταθλιπτικού μας «σήμερα», έχουν την δύναμη να κατηγορήσουν τους υπεύθυνους που ρημάζουν καθημερινά τους πολίτες όλου του κόσμου, και μάλιστα δημόσια;
Δεν έχει σημασία η σημαία, η γλώσσα, η θρησκεία, το πολίτευμα. Γιατί, όλοι οι ιθύνοντες, όλοι όσοι ασκούν εξουσία, έχουν ξεχάσει τους όρκους που έδωσαν να υπηρετήσουν την πατρίδα και τους πολίτες της χώρας τους.
Πόσο δίκιο είχε ο Χριστός, όταν έλεγε ότι είναι πιο εύκολο να περάσει ένας ελέφαντας από τη σχισμή μιας μικρής βελόνας, παρά ένας πάμπλουτος στον παράδεισο (όπου πάμπλουτος και παράδεισος, βλέπε το ισχυρό κεφάλαιο και το δίκαιο των αδυνάτων).
Πόσα πρέπει ακόμη να δουν τα θολά και αδιάφορα μάτια μας, για να αρχίσουμε να αντιδρούμε δυναμικά;
Ως αισιόδοξο άτομο, εύχομαι το 2018 να βρεθεί αρωγός μας, να μας δώσει εναύσματα και ευκαιρίες για να πετύχουμε κάτι καλύτερο, σε όποιον τομέα μπορεί ο καθένας.
Καλή χρονιά, αγαπημένοι!