ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ

Σε ένα εσωτερικό επίπεδο, βαθύ, δύσβατο και ασύνειδο καταρχήν, κάθε ένας από μας φέρει τα δικά του τροχήλατα μνημεία, φυλά την δική του εξαιρετικά εξατομικευμένη παράδοση, τις δικές του ψυχικές μαρμάρινες δομές, καθώς ανυποψίαστα τα βήματά του σημειώνουν κουκίδες στην πορεία της ζωής, του χρόνου, και της καθημερινής σκόνης.

Τα εσωτερικά μνημεία, όχι κάτι άλλο παρά σημαντικές σχέσεις με σημαντικούς δικούς του, είναι ένα άυλο, όμως βαρύ φορτίο, ένα πολύπλοκο σύστημα με μηχανισμό τροφοδοσίας! Ποιος τροφοδοτεί τι; Για να μην αφήσω σε εκκρεμότητα το ερωτηματικό εξηγώ ότι καλείται κανείς αυτές τις σχέσεις να τις επικαιροποιεί, να τις φέρνει κάθε στιγμή ζωντανά στο εδώ και τώρα. Δεν έχει σημασία αν ήταν καλές. Η διαιώνιση μόνο είναι το χρέος, η αποφυγή του φόνου…. ή κλειδωμένη υποχρέωση της χρονικής αντικατάστασης ή μάλλον της χρονικής επιμονής στον μέγα Ενεστώτα.

Έτσι, αν ο γονέας ήταν, για παράδειγμα, και κακοποιητικός περιστασιακά, ωθούμαστε να τον κρατήσουμε ζωντανό, σαν κληροδότημα που αναλαμβάνουμε με όρκο υποταγής και τιμής. Το παράδοξο είναι ότι σε τούτη την υποταγή στον εσωτερικευμένο γονέα, γινόμαστε κάτι σαν υπνωτισμένοι εντολοδόχοι, σαν σταυροφόροι που συχνά πετροβολούμε το συμφέρον μας, λεηλατούμε εκτάσεις στους χρόνους της ζωής, ποδοπατάμε ευκαιρίες, που για μας δεν είναι ευκαιρίες εκείνη τη στιγμή αλλά απλά «πράγματα» που παρίστανται στον χωροχρόνο, και δεν απολαμβάνουμε τις σχέσεις μας, πλούσια χρώματα γης που τα μήκη κύματός τους θα έδιναν το κάτι παραπάνω στην ποιότητά μας.

Προκειμένου να μη χαλάσουμε την σχέση με τον γονέα, ξαναλέω, προκειμένου να αποφύγουμε την ενοχή της εσχάτης προδοσίας, συνεχίζουμε να κάνουμε στον εαυτό μας ή στους άλλους ό,τι μας έκανε κι αυτός. Κρατάμε έτσι κάτι από αυτόν, την εσωτερική συναισθηματική συνθήκη, αν θέλετε. Κι αν ο γονέας είναι μακριά ή δεν ζει πια, αυτό έχει λίγη σημασία, γιατί το ψυχικό του αποτύπωμα, είναι πια όργανο συμπαγές, είναι η τωρινή δική μας ψυχική δομή… Είναι σαν να φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε κάθε φορά που πάμε κάτι να αλλάξουμε… ή ίσως όχι ακριβώς ότι θα πεθάνουμε, αλλά είναι ότι βάζουμε ξένους, ληστρικούς ξένους στο σπίτι μας!