ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΛΙΑΝΟΥ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ
ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΙΑΝΟΥ
Μία συνέντευξη-χείμαρρος από την αγαπημένη σεναριογράφο πετυχημένων τηλεοπτικών σειρών, μεταξύ των οποίων και το instant classic «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Η Βάσια Καρυτινού μιλάει αποκλειστικά στο Books and Style για τη ζωή της, το συγγραφικό της έργο, το «Αστροπρόβατο» – που μπορεί να επισκεφτεί όποιος νιώθει παιδί και να παρακολουθήσει μαθήματα καράτε και γιόγκα – αλλά και για τα μελλοντικά σχέδιά της. Ας την ανακαλύψουμε.
ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΙΑΝΟΥ: Μιλήστε μας για εσάς και το Αστροπρόβατο. Πώς γεννήθηκε η ιδέα αυτού του χώρου;
ΒΑΣΙΑ ΚΑΡΥΤΙΝΟΥ.: Η σκέψη να συνδυάσουμε την άσκηση με την τέχνη, δημιουργήθηκε από τη δική μου ψυχοσύνθεση. Όλη μου τη ζωή ισορροπώ ανάμεσα στην άσκηση, τον αθλητισμό και την τέχνη, το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση. Ήμουν μια ζωή αθλήτρια, προπονήτρια και ταυτόχρονα συγγραφέας, σεναριογράφος, παραγωγός. Έχοντας στο μυαλό μου, λοιπόν, ότι και στην αρχαία Ελλάδα έδιναν ιδιαίτερη βαρύτητα στην εκπαίδευση των νέων – η οποία περιελάμβανε τόσο τη γυμναστική, όσο και τη θεατρική παιδεία – αποφάσισα ότι θα ήθελα να δώσω τη δυνατότητα στα παιδιά σήμερα, να έχουν ένα χώρο όπου θα μπορούν να μαθητεύσουν και στα δύο αντικείμενα και ταυτόχρονα να διασκεδάσουν. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του Αστροπρόβατου, χώρος άσκησης και τέχνης!
Ε.Π.: Ποιες ηλικίες μπορούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα;
Β.Κ.: Η ηλικία για μένα δεν έχει σημασία. Είναι ένας αριθμός και, όπως όλοι οι αριθμοί, είναι σχετικός. Το Αστροπρόβατο είναι για παιδιά και για όλους όσοι αισθάνονται ακόμα παιδιά! Έχουμε το καράτε που μπορεί να ξεκινήσει κάποιος από 5 χρονών μέχρι όσο έχει διάθεση να μαθητεύει και να βελτιώνει τον εαυτό του. Είναι μια άσκηση με πνευματικά και σωματικά οφέλη, η οποία προσαρμόζεται σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με τη φυσική του κατάσταση και τις δυνατότητές του. Η yoga, ως πιο ήπια άσκηση, ενδείκνυται σίγουρα περισσότερο σε μεγάλες ηλικίες, έχουμε όμως και την family yoga, στην οποία μπορεί μια οικογένεια να περάσει εποικοδομητικό χρόνο μαζί, διασκεδάζοντας και ασκούμενοι. Το θέατρο, από την άλλη, το υπηρετούμε με το θεατρικό παιχνίδι για παιδιά από 4 χρονών και με ερασιτεχνική θεατρική ομάδα ενηλίκων 18 και πάνω.
Εύα Πετροπούλου – Λιανού και Βάσια Καρυτινού
Ε.Π.: Υπάρχει γιόγκα και καράτε για παιδιά αλλά και για όλη την οικογένεια˙ σε τι χρησιμεύουν αυτές οι δραστηριότητες στην ανάπτυξη των παιδιών;
Β.Κ.: Είναι σημαντικό τα παιδιά να μαθαίνουν από νωρίς την άσκηση και να αποκτούν τη νοοτροπία ενός ανθρώπου που έχει την άσκηση και την υγιεινή διατροφή αναπόσπαστο μέρος της ζωής του. Αυτή η νοοτροπία θα τους ακολουθεί σ’ όλη τους τη ζωή. Το ίδιο σημαντική είναι και η τέχνη στη ζωή μας. Όσο εκπαιδευόμαστε σε αυτήν, καταλαβαίνουμε περισσότερα για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Γινόμαστε πιο συνειδητοί και ολοκληρωμένοι πολίτες του κόσμου. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μάς έχει αλυσοδέσει σε ένα καθιστικό μοντέλο μπροστά από μια οθόνη. Το σώμα και το πνεύμα μας συνεχώς ατονούν και αυτό το βρίσκουμε μπροστά μας. Τα περισσότερα νοσήματα οφείλονται στην κακή διατροφή, την έλλειψη άσκησης και την «κλεισούρα», όπως την αποκαλώ. Τα παιδιά πρέπει να εκπαιδευτούν από νωρίς να κινούνται, να εκτιμούν την τέχνη και να την αγαπάνε, να βγαίνουν από το σπίτι και να συναναστρέφονται με άλλα παιδιά, να περνάνε χρόνο με όλη την οικογένεια.
Ε.Π.: Το καράτε έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα αθλήματα για τα παιδιά. Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας;
Β.Κ.: Νομίζω ότι έχει να κάνει με τις ανάγκες τις σημερινής κοινωνίας. Ο κόσμος χρειάζεται κάτι, όχι μόνο σωματικό, που να στοχεύει στη δύναμη και στην εκτόνωση αλλά και πνευματικό. Να χτίζει ένα ισχυρό πνεύμα με πειθαρχία. Ίσως υποσυνείδητα, νιώθουμε ότι μειονεκτούμε σε αυτό το σημείο. Οι ευκολίες που μας παρέχονται σήμερα, μας έχουν κάνει πιο μαλθακούς, πιο απείθαρχους, πιο «ωχ, δεν πειράζει το κάνω κι αύριο»! Το καράτε, με τη φιλοσοφία της Ανατολής, εκπαιδεύει όχι μόνο το σώμα, αλλά και το μυαλό. Όλα τα παιδιά θέλουν να μοιάσουν στον Πο, το γλυκό, χοντρούλι πάντα, που κατάφερα να γίνει ο Δράκος Πολεμιστής. Γιατί συμβολίζει τη νίκη του πνεύματος πάνω στο σώμα. Αν και χοντρούλης, χωρίς να προέρχεται από πολεμική οικογένεια – ο μπαμπάς του έχει εστιατόριο – μπόρεσε να γίνει πολεμιστής. Φυσικά, για τα παιδιά παίζουν ρόλο και οι εντυπωσιακές κλοτσιές και άλματα στον αέρα! Αλλά, το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Ένα μάθημα πρέπει να είναι και διασκέδαση!
Ε.Π.: Είστε ένας άνθρωπος που ασχολείστε με πολλά πράγματα, με τη συγγραφή σεναρίων και ταινιών. Μιλήστε μας για τον κόσμο του θεάματος και συγκεκριμένα για τη συγγραφή σεναρίου για σήριαλ, και εάν υπάρχουν διέξοδοι για τους νέους που θα ήθελαν να ασχοληθούν με αυτόν τον τομέα;
Β.Κ.: Ναι, η αλήθεια είναι πως η συγγραφή, από μικρή ηλικία, ήταν κομμάτι της ζωής μου. Ξεκίνησα ως εμπειρική στην τηλεόραση και στη συνέχεια έκανα διάφορα σεμινάρια εντός και εκτός Ελλάδας. Ο χώρος του θεάματος είναι συναρπαστικός, ταυτόχρονα όμως και δύσκολος. Έχει πίεση, ένταση, ανταγωνισμό αλλά και ομορφιά, δημιουργικότητα, τη χαρά να βλέπεις να ζωντανεύουν μπροστά σου οι ήρωες σου. Φυσικά και υπάρχει διέξοδος για τους νέους σε αυτόν τον χώρο. Χρειάζεται όμως δουλειά, υπομονή, θράσος και επιμονή. Από τη μια μέρα στην άλλη δεν γίνεσαι διάσημος. Και τη «λάντζα» θα κάνεις, και θα δεχτείς και μια κουβέντα παραπάνω από τους παλιότερους και μπορεί να δεις δουλειές σου να ακυρώνονται τελευταία στιγμή. Δεν σημαίνει τίποτα. Ο δρόμος για την επιτυχία είναι μαραθώνιος. Και στο θέαμα, επειδή συνυπάρχουν μεγάλα καλλιτεχνικά «εγώ» και ακόμα μεγαλύτερες οικονομικές συναλλαγές – γιατί ένα σίριαλ, όπως και μία ταινία, είναι ακριβές παραγωγές – λογικό είναι να υπάρχουν μεγάλες απαιτήσεις. Όπως και στο καράτε, χρειάζεται πειθαρχία, ταπεινότητα και σεβασμό για να προχωρήσεις.
Ε.Π.: Σε ποιο από όλα τα σενάρια για σήριαλ, αγαπήσατε και ταυτιστήκατε με τους ήρωες περισσότερο;
Β.Κ.: Προσωπικά, αγαπημένο μου σίριαλ όλων των εποχών, υπήρξε το «Δύο ξένοι» του Α. Ρήγα και το «Ντόλτσε Βίτα». Πέρα από αυτά, πολλά μου αρέσουν, ελληνικά και ξένα. Γενικά, βλέπω τηλεόραση, μου αρέσει, ίσως περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Σίγουρα τα ξένα σίριαλ με τραβάνε περισσότερο αφού είναι παραγωγές άπιαστες για τα ελληνικά δεδομένα. Το Game of Thrones είναι πολύ αγαπημένο μου σίριαλ, που βέβαια είναι στα όρια κινηματογραφικής παραγωγής. Αλλά και το « House of Cards», ως πιο πολιτικοποιημένο.
Ε.Π.: Ετοιμάζετε κάτι νέο για την τηλεόραση;
Β.Κ.: Όχι, αυτή τη στιγμή δεν έχω κάτι για την τηλεόραση. Ένα κινηματογραφικό σενάριο, αμερικανικό, το οποίο έγραψα με μια καλή φίλη και συνεργάτιδα, την Δήμητρα Κερπινιώτη, είναι σε διαδικασία πώλησης στην Νέα Υόρκη. Ταυτόχρονα, γράφω ένα είδος κόμικ το οποίο θα είναι έτοιμο τέλος του 2018. Αυτή τη στιγμή εκδίδεται το βιβλίο μου «Όσα πρέπει να γνωρίζετε για το καράτε πριν ξεκινήσετε. Ένας οδηγός για γονείς και παιδιά». Ένα βιβλίο για γονείς που θέλουν να γράψουν το παιδί τους σε κάποια σχολή καράτε και δεν ξέρουν με τι κριτήρια θα επιλέξουν το καλύτερο, γι’ αυτό ή ακόμα και για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ε.Π.: Η συγγραφή, η γυμναστική… είστε γυναίκα επιχειρηματίας ή απλά δημιουργός;
Β.Κ.: Θεωρώ ότι και ο επιχειρηματίας είναι δημιουργός. Δημιουργεί επιχειρήσεις ή ακόμα και χρήμα, αν είναι επιτυχημένος. Εγώ λέω, απλά, πως είμαι άνθρωπος που ακολουθεί την έμπνευση της στιγμής και ακούω προσεκτικά τις βαθύτερες επιθυμίες μου. Δεν βάζω ταμπέλες. Έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου και εύχομαι να κάνω ακόμα περισσότερες. Άλλες τις έκανα καλά, άλλες λιγότερο καλά. Δεν έχει σημασία. Η εμπειρίες μένουν και κάπου θα μου χρησιμεύσουν.
Ε.Π.: Πείτε μας τρεις λέξεις που σας προσδιορίζουν ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα…
Β.Κ.: Περίεργη, παθιασμένη, κοινωνική. Περίεργη, γιατί θέλω συνέχεια να μαθαίνω καινούργια πράματα με τη βιωματική μέθοδο κατά προτίμηση. Παθιασμένη, γιατί όταν θέλω να πετύχω κάποιο στόχο βάζω όλο μου το είναι σε αυτό. Και κοινωνική, γιατί μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους και να τους ακούω πολύ προσεκτικά. Μου αρέσουν οι ανθρώπινες ιστορίες που κουβαλάνε μέσα τους.
Ε.Π.: Κρίση και πολιτισμός στην Ελλάδα, μπορούν να συνυπάρξουν;
Β.Κ.: Πολιτισμός πάντα υπάρχει και ειδικά σε περιόδους κρίσης που οι νέοι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν. Κάποτε μου είχαν πει ότι «ο συγγραφέας πρέπει να πεινάει για να γράψει». Ίσως να υπάρχει και μια δόση αλήθειας σε αυτό, με την έννοια πως αν τα έχεις όλα λυμένα, για ποιο λόγο να κάτσεις να γράψεις; Σίγουρα, πάντως, η οικονομική κρίση επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον πολιτισμό, αφού χωρίς λεφτά δεν μπορούν να γίνουν μεγάλα έργα. Από την άλλη, όμως, έχουν εμφανιστεί πολλές ομάδες οι οποίες με πενιχρά μέσα καταφέρνουν και δίνουν το στίγμα τους και προσπαθούν να πουν κάτι. Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως αν δεν εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να μάθουν να καταλαβαίνουν την τέχνη, να την αγαπάνε, να την εκτιμάνε και να την αναζητούνε, τίποτα δε θα έχει νόημα σε βάθος χρόνου. Τα σχολεία δεν καταφέρνουν πια να καλύψουν αυτό το κενό και θα πρέπει οι γονείς, μόνοι, να βρουν τρόπους να το κάνουν.
Ε.Π.: Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια πληθώρα βιβλίων και εκδοτικών οίκων. Ποια είναι η γνώμη σας;
Β.Κ.: Είναι πολύ καλό αυτό, κατά τη γνώμη μου. Ο σύγχρονος τρόπος έκδοσης, πιο φτηνή και γρήγορη εκτύπωση, τα e-book, έχουν φέρει επανάσταση στο χώρο των εκδόσεων. Είναι πολύ εύκολο να εκδώσει κάποιος ένα βιβλίο και σχετικά οικονομικό. Το δύσκολο πάντα ήταν και θα είναι να κάτσει να το γράψει!
Ε.Π.: Οι Έλληνες διαβάζουν;
Β.Κ.: Ναι, νομίζω ότι διαβάζουν. Όχι βαριά και δύσκολα βιβλία. Φιλοσοφία, ψυχολογία, θεωρητικά και τέτοιου είδους βιβλία, μάλλον σκονίζονται σε ράφια. Αλλά τα ευπώλητα και τα βιβλία αυτοβοήθειας θεωρώ ότι πάνε πολύ καλά. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έχει κάνει η κίνηση στη δανειστική βιβλιοθήκη του Δήμου στη γειτονιά μου, στο κέντρο της Αθήνας. Ο κόσμος διαβάζει, και αυτό είναι καλό. Ας διαβάζει ακόμα και αν πρόκειται για τον… Τσελεμεντέ! Αρκεί να διαβάζει.
Ε.Π.: Μια φράση από ένα αγαπημένο σας βιβλίο;
Β.Κ.: «Τη δέκατη μόλις μέρα – σήμερα μόλις – συνειδητοποιώ ότι είναι πιο εύκολο να περπατάω στο απέναντι πεζοδρόμιο» – «Ιστορίες να σκεφτείς», του Χορχέ Μπουκάϊ, από τις εκδόσεις Όπερα. Η συνειδητοποίηση! Μιλάει για έναν άνθρωπο, ο οποίος επί εννέα μέρες βγαίνει από το σπίτι του να πάει στη δουλειά του και πέφτει μέσα σε μια τρύπα που είναι στο δρόμο. Προσπαθεί μάταια να βρει τρόπο να την περάσει, και όταν κάποια στιγμή το καταφέρνει συνειδητοποιεί ότι θα μπορούσε απλά να έχει πάει από το απέναντι πεζοδρόμιο! Αγαπημένη ιστορία, εμπνευσμένη από το ποίημα ενός θιβετιανού μοναχού. Προσπαθώ να τη θυμάμαι συνέχεια! Όπως λέμε και στο καράτε, «υπάρχουν περισσότεροι από ένας δρόμοι να ανέβεις στην κορυφή του βουνού».
Ε.Π.: Ένα βιβλίο που προτείνετε και γιατί;
Β.Κ.: Γενικά, δεν προτείνω βιβλία γιατί πιστεύω ότι τα βιβλία μας βρίσκουν. Όταν είναι η ώρα έρχεται το κατάλληλο βιβλίο στο δρόμο μας. Θα πω όμως ένα βιβλίο που εγώ αγαπάω πολύ και το διαβάζω συνέχεια: «Ζεν. Η ζωντανή σιωπή», της Ελένης Ιεροδιακόνου, από τις εκδόσεις Οσελότος.
Ε.Π.: Μια ευχή για το μέλλον;
Β.Κ.: Εύχομαι να μπορέσουν όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν τα εφόδια για μια ολοκληρωμένη και φωτισμένη ζωή. Αυτά είναι η ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο.