ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Η Αμοργός μέσα από τα μάτια της ψυχής μου.
Λίγο μπλε και πολύ άσπρο, έτσι προκύπτει το γαλάζιο, χρώμα του ονείρου χρίζεται και ταξιδεύει σε περγαμηνές αναμνήσεων, σφραγίζει περήφανα μυσταγωγία ψυχής και ανακυκλώνει επιθυμίες ανεκπλήρωτες.
Δεν μπορείς να δραπετεύσεις από την ηχώ του, κύμα είναι η οντότητά του, θεϊκό ύδωρ ν’ αποσβένει λαχτάρες σε διαδρομές εκρήξεων. Αιώνιος προσκυνητής ο ναυαγός του, μαγεμένος από τη φωνή των σειρήνων αφρίζει στο κατάρτι της αντιπαράθεσης.
Κύκλος αγωνίας στοιχειώνει τους ταξιδευτές του, δίχως πανί και κουπιά επιδιώκουν να θεμελιώσουν τα άβατο της απεραντοσύνης του. Στο κλάμα τ’ ουρανού αντιστέκεται, γαλάζιος παραμένει ο μανδύας της δύναμής του, στους κεραυνούς και τις αστραπές στολίζεται με τη στολή της μοναδικότητάς του και επιπλέει… επιπλέει σε καταιγίδες και αντάρες.
Απέραντο γαλάζιο που παγιδεύει μυημένους και αμύητους, που ενορχηστρώνει χτυποκάρδια πανσελήνων, που μαγεύει οφθαλμούς και ανατρέπει καταστάσεις, που μαγνητίζει λογική και καταργεί αντιστάσεις, που προσδιορίζει ανατροπές και προκαλεί ανασυντάξεις, που αναιρεί χωρίς να αναιρείται, που θέλγει και θέλγεται, που δικαιώνει και δικαιώνεται, που κατακτά δίχως να κατακτιέται, που καρτερεί, που υποδέχεται, που υπομένει, που εισχωρεί και εξαπλώνεται σε μυαλό, σε ψυχή.
Αν το αίμα δεν ήταν κόκκινο, θα είχε το χρώμα του απέραντου γαλάζιου κι αυτό βρίσκεται μόνο στην Αμοργό. Αθώοι και αμαρτωλοί, πιστοί και άπιστοι, θαλασσινοί και στεριανοί, μεγάλοι και μικροί. Χαρίστε στην ψυχή σας το μεγαλείο του. Σας αξίζει!
(Καλοκαίρι, 2012)