ΑΝΘΗ ΠΑΓΚΑΛΗΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΗ ΠΑΓΚΑΛΗ
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η συζυγική αφοσίωση; Με ποιον τρόπο αποδεικνύεται η αγάπη; Ποια ζωή έχει μεγαλύτερη αξία, του άνδρα ή της γυναίκας και για ποιο λόγο; Μπορούν οι ανθρώπινοι νόμοι να απαντήσουν επαρκώς σε αυτά τα ερωτήματα; Τι γίνεται όταν η θεϊκή παρέμβαση αλλάζει τα δεδομένα; Μπορεί να ανατραπεί η φυσική νομοτέλεια του θανάτου, χωρίς να υπάρξουν συνέπειες;
Σε αυτά τα διαχρονικά ερωτήματα επιχειρεί να δώσει απάντηση η «Άλκηστη» του Ευριπίδη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και προκλητικά έργα του και το πρώτο που σώζεται χρονολογικά (438 π.Χ.). Το έργο θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στις 28 και 29 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Το Εθνικό Θέατρο και η Κατερίνα Ευαγγελάτου, στην πρώτη της σκηνοθεσία στην Επίδαυρο, προσεγγίζουν την «Άλκηστη» από διαφορετική σκοπιά, τοποθετώντας το έργο «σε μία ανδροκρατούμενη, στρατιωτική κοινωνία της νεότερης Ελλάδας, όπου η ζωή της Γυναίκας είναι σαφώς μικρότερης αξίας από εκείνη του Άνδρα και οι πολίτες δεν τολμούν να αντιταχθούν στις εντολές του αρχηγού τους».
Στην υπόθεση του έργου, ο βασιλιάς των Φερών Άδμητος, έχοντας δεχθεί το δώρο του Απόλλωνα για τη φιλοξενία που του παρείχε, γλιτώνει τον πρόωρο θάνατο αρκεί κάποιος άλλος να δεχτεί να πεθάνει στη θέση του. Οι ηλικιωμένοι γονείς του αρνούνται να τον υποκαταστήσουν στον Άδη. Η μόνη που δέχεται είναι η γυναίκα του, η Άλκηστη. Ο Άδμητος είναι απαρηγόρητος και βαρύ πένθος σκεπάζει το παλάτι, όταν τον επισκέπτεται αναπάντεχα ο Ηρακλής. Ενώ στην αρχή ο Άδμητος, γνωστός για την ευγένεια και τη φιλοξενία του, του αποκρύπτει το θλιβερό γεγονός, ο Ηρακλής τελικά το μαθαίνει και αποφασίζει να πολεμήσει με τον Θάνατο και να επιστρέψει στον Άδμητο τη γυναίκα του. Ο Άδμητος βρίσκεται μπροστά στην πεπλοφορεμένη γυναίκα και όταν ανασηκώνει το πέπλο της, έρχεται αντιμέτωπος με ένα βουβό αίνιγμα.
Η συνύπαρξη τραγικών και κωμικών στοιχείων στο έργο δυσχεραίνει την κατάταξή του στο είδος της τραγωδίας ή της κωμωδίας, καθιστώντας το έτσι μοναδικό. Το αμφίσημο τέλος του δεν μας επιτρέπει να μιλήσουμε για Κάθαρση, ενώ η διαρκής υπενθύμιση της θνητότητας του ανθρώπου προκαλεί την υποχώρηση κάθε κωμικού στοιχείου. Η μοναδικότητα και η δραματουργική αξία του έργου αποτυπώνεται στο γεγονός ότι ο Ευριπίδης δεν επιχειρεί μια εξιδανικευμένη εικόνα του Ανθρώπου αλλά τον τοποθετεί να αγωνιά για όλα τα ανθρώπινα ερωτήματα της θνητής ύπαρξής του.
Ένα βαθιά ρεαλιστικό έργο χωρίς να αποποιείται τον λυρισμό του, μία τραγικωμωδία όπως το έχουν ονομάσει κάποιοι κριτικοί. Θέτοντας υπό αμφισβήτηση αξίες όπως η ανιδιοτέλεια και η ηθική στις ανθρώπινες σχέσεις, ο Ευριπίδης δίνει στην Άλκηστή του ένα αμφίσημο τέλος, καθώς εκείνη παραμένει ανεξιχνίαστη ακόμα και όταν το πέπλο της σηκωθεί, παραπέμποντας έτσι συνειρμικά σε ένα μυστηριακό «συμβολικό» μύθο, εκείνο της «αποκαλυμμένης Ίσιδας».
Συντελεστές Παράστασης
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη
Β’ Βοηθοί σκηνοθέτη: Δημήτρης Οικονομίδης, Μαριλένα Κουτρουλάκη
Βοηθός χορογράφου: Ειρήνη Καλαϊτζίδη
Βοηθός ενδυματολόγου: Ειρήνη Γεωργακίλα
Βοηθοί Σκηνογράφου: Θάλεια Μέλισσα, Μυρτώ Μεγαρίτου
Παίζουν:
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος,Γιάννης Φέρτης,Δημήτρης Παπανικολάου,Κίττυ Παϊταζόγλου,Κώστας Βασαρδάνης,Σωτήρης Τσακομίδης,Ερρίκος Μηλιάρης.
Παιδιά: Σπύρος Γουλιέλμος, Νικόλ Φαλτσέτα
Χορός:
Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Γιώργος Ζυγούρης, Στάθης Κόικας, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Γιώργος Νούσης, Χρήστος Ξυραφάκης, Στέλιος Παυλόπουλος, Δημόκριτος Σηφάκης, Περικλής Σκορδίλης, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Βαλάντης Φράγκος
Μουσικοί επί σκηνής:
Πέτρος Κασιμάτης,Κωνσταντίνος Κωστίδης, Κωνσταντίνος Τσιώλης,Θοδωρής Σοφόπουλος
